Puste miejsca przy stole

*

Początek tej historii niknie w pomroce dziejów, końca jeszcze nie widać. Opowiem dziś o babskich przyjaźniach.
Nie wyobrażam sobie przetrwania bez nich. Zginęłabym pewnie nie sto ale sto tysięcy razy gdybym nie miała przyjaciółek. To osoby szczególne, wspaniałe w swej babskości, barwne, błyskotliwe, lojalne i do bólu szczere.
Przez długie lata tworzyłyśmy krąg wsparcia - rodzinę zastępczą, jak to nazywałyśmy, ponieważ większość z nas była jedynaczkami. Spotykałyśmy się regularnie na sabatach. Czasem poziom naszych rozmów był żenujący, innym razem wymyślałyśmy proch i ogólnoświatową szczęśliwość. Byłyśmy tak różne, że naprawdę dziwi mnie to do dzisiaj, jak mogłyśmy wszystkie przebywać razem, w jednym pomieszczeniu i nie pozabijać się, a jednocześnie byłyśmy wszystkie sobie niezbędne. Kiedy jeden z moich byłych mężczyzn nie znoszący organicznie jednej nich, postawił mi ultimatum: ona albo ja! - zapytałam tylko - to kiedy się wyprowadzasz?
Nasze spotkania z pewnością były nie do zniesienia dla postronnych. Mówiłyśmy bzdury, które nam układały się w istotne całości, porozumiewałyśmy się kodami zrozumiałymi tylko przez nas. Na przykład: "mam więcej słojów od ciebie" - nie znaczyło wcale, że rozmówczyni spędziła dzień w kuchni na warzeniu przetworów, ale po prostu jest starsza.
Byłyśmy ze sobą w chwilach dramatycznych, nie zapomnę nigdy jak jeździłyśmy nocą po parku, szukając w krzakach i zaroślach zwłok dziecka jednej z nas (wszystko skończyło się szczęśliwie, dziecko znalazło się żywe i zdrowe), byłyśmy ze sobą gdy odchodzili nasi bliscy, gdy odbijało nam ze szczęścia, gdy robiłyśmy rzeczy najdurniejsze i - te wielkie. Pamiętam też tę świadomość, że zawsze są tuż za mną, gotowe jak rozjuszone lwice, wydrapać oczy każdemu, kto mnie chce skrzywdzić.
Knułyśmy skomplikowane intrygi, plany pomocy i o wszystkim wystarczyło informować jedną z nas. Po godzinie wiedziały wszystkie. Załatwiałyśmy sobie pracę, opiekunki do dzieci, sprzęt domowy, wymieniałyśmy się ciuchami i kosmetykami, pieniędzmi. Tylko one mogły mówić mi jaka ze mnie wredna zołza, bezkarnie krytykować fryzurę, czy kolejne obiekty "miłości mego życia".

Czasem rosły nam skrzydła i odlatywałyśmy w inne przestrzenie by wrócić potłuczone, do tych co wybaczały wszystko. Niektóre z nas odleciały i jeszcze nie wróciły. Jedna z nas nie wróci nigdy - spotkała się na drodze z tirem - czołowo.
Mam w sercu specjalne miejsce dla tych cudownych kobiet. Bez nich nie zrobiłabym w życiu tylu głupstw, nie wpakowałabym się w rozliczne kłopoty, nie narobiłabym sobie tylu wrogów, ale też nie mam pewności czy przetrwałabym. Może nie byłoby mnie tutaj - dzisiaj? To, że jestem silna i nie boję się niczego, jest ich zasługą.
Każdy człowiek powinien mieć kogoś, komu będzie mógł powiedzieć każdą durnotę jaka mu się roi w głowie i być z uwagą wysłuchany. Przed kim nie musi niczego udawać bo tamten zna jego podszewkę, rozumie jego supełki.
Dawałyśmy się za siebie pokroić, zarywałyśmy noce dla siebie nawzajem, popełniałyśmy wiele szaleństw i ryzykowałyśmy wiele. Czasem byłyśmy po prostu głupie, ostatecznie jednak wychodzi, że wielkie z nas mądrale.
Spędziłyśmy ze sobą kawał życia. Mam je teraz na telefon, czasem któraś przyjedzie na kilka dni... Marzy mi się aby mieć choć raz przy sobie całe to rozgdakane stadko i pławić się w ich złośliwości, szczerości i bezgranicznej akceptacji.
Teresa, Monika, Ewa, Anka, Lucyna, Grażyna i cała reszta - weźcie to proszę pod uwagę w swych planach zanim słojów będę miała tyle co dąb Bartek!!

Przy moim tarasowym stole czekają na Was puste miejsca:



A rano przed domem taki widok:

*