Pięć cylindrów, melonik i bose stopy dwie

Spędziłam kiedyś miesiąc w Himalajach. Niosłam plecak , który ważył prawie tyle samo co ja. Na nogach miałam buty Alpinusa, na sobie różne polary, goreteksy i inne śmeksy. Parłam z wysiłkiem pod górę. Na górskich ścieżkach mijali mnie z uprzejmym "Namaste" Szerpowie obciążeni bagażem, spoza którego nie było ich widać. Jedyną widoczną częścią ich ciała były bose stopy, oddalające się ode mnie.
Zawsze lubiłam chodzić boso. Od czasu przyjazdu w Bieszczady buty zakładam tylko jak jadę do miasta. Chodzę boso cały rok. Często zimą nie chce mi się zakładać butów jeśli na chwilę, muszę wyskoczyć po coś z domu. Potrzebuję tego kontaktu z ziemią. Namacalnego dowodu na istnienie trawy, kamieni i własnej podłogi.
Czuję się stabilnie, organicznie tu, przynależnie.
Goście na początku wykrzykują: Och przeziębi się Pani! Mija dzień i przy śniadaniu siedzą sami bosonodzy ludzie. Na początku chodzą z podkurczonymi palcami, potem zaczynają czuć tę samą przyjemność.
Nie mogę się doczekać wiosny i wrażenia jakie robi na mnie rano, dotyk wilgotnej rosą trawy.
Wiele jest przesądów na temat zdrowia. Jeden pozwolę sobie obalić: od chodzenia boso nie choruje się!








Byłam kiedyś w Essen. To niemieckie miasto oddalone od Szczecina 0 700 km. Poznałam tam starszego Niemca, który na koniec naszego spotkania dał mi jakąś torbę - mówiąc, że to prezent. Podziękowałam zdawkowo i dopiero w domu zobaczyłam, że otrzymałam Skarb! W pudle na kapelusze znajdowały się cylinder i melonik , i one razem z pudłem zostały zrobione w przedwojennym, niemieckim wtedy Szczecinie! Potem dowiedziałam się, że należały do ojca tego Pana. Oczywiście przyjechały z nami w Bieszczady. Obliczyłam, że na trasie Szczecin- Essen - Szczecin - Bieszczady zrobiły 2400 km.





Napisałam o tym dlatego, bo kilka dni temu dostałam paczkę od przyjaciółki - modystki. W swej pracowni miała zawsze wiele przepięknych kapeluszy. Na górnych półkach zaś, stały cylindry, które robiła kiedyś dla teatru. Zawsze się nimi zachwycałam. Teraz cztery z nich są z nami. Dziękuję Elu! Poszukam dla nich dobrego miejsca w naszym domu.








Oprócz kapeluszy, zawsze lubiłam pudła na kapelusze. Mam zatem to przedwojenne, jedno współczesne i niedawno wyplotłam z wikliny własne, krzywe.