Wyznanie

*

Wiosna idzie! Śnieg topnieje i zaczyna się pojawiać gdzie nie gdzie trawa. Bociany przyleciały. Jeszcze może kilka dni i ruszam w ogródek!
Wszędzie idzie nowe, w Lutowiskach mamy bankomat! Europa!
A w maju będziemy mieli kozy. Dwie. Z sąsiadami (tymi od wydrzych kup) postanowiliśmy na spółkę kupić mleczną kozę z dzieckiem. Będą kozie serki! Mniam. Oczywiście okropnie boimy się, że nam te kozy zeżrą domy, samochody, rośliny i pranie. Trwają gorące dyskusje i narady jak się zabezpieczyć...

No dobrze, już się dłużej nie da odwlekać. Obiecałam napisać o mojej wstydliwej słabości. Powiem prosto z mostu: jestem straszliwą graciarą! Perspektywa grzebania w starych gratach, możliwość nabycia kolejnego krzywego krzesła, stołu czy niekompletnych ramek, wizja kupna kolejnej starej beczki, szafy czy nadgryzionego gara budzi we mnie dzikie, namiętne emocje! Uczucia sie we mnie kłębią, ręce trzęsą, oczy biegają!
Zanim przenieśliśmy się w Bieszczady, Maciek przez rok pracował w Niemczech w firmie zajmującej się przeprowadzkami. Ludzie przenoszący się do innego domu często rezygnują z zabrania niektórych sprzętów, drobiazgów. Firma miała te rzeczy wywozić na wysypisko śmieci. No i tak było, że po wstępnej selekcji, kartony z resztą Maciek przywoził do domu. Jechał 700 kilometrów, pojawiał się zazwyczaj późną nocą. Nie dane mu jednak było odpocząć zanim nie wniósł wszystkich kartonów! Wiedział, że jak on tego nie przyniesie to ja się i tak będę z nimi szarpać (ciężkie były sakramencko) a jak mi się nie uda to do dnia białego z latarką w zębach będę w samochodzie, grzebać po pudłach. Czekanie do rana nie wchodziło w rachubę! No to nosił.
Znajdowałam w tych pudłach prawdziwe skarby: starą piękną, porcelanę, obrazki, skrzyneczki, durnostojki różniste - to były najpiękniejsze chwile!

Kamionkowe butelki i instrumenty z niemieckich kartonów:

Po zamieszkaniu w Bieszczadach skończyło się źródła szczęścia mego. Zaczęłam śledzić ogłoszenia w gazetach i - historię kupna wozu już opisałam. To był nowy początek! Sama dałam ogłoszenie, że stare kupię no i odezwał się człowiek, że coś starego ma! Pojechaliśmy, okazało się, że ma niewiele ale za to sąsiad! Matko! całe wielkie obejście zapchane po niebo gratami! Potem jeszcze inny sąsiad...
Najbardziej barwny jest Pan Waldek. Kompletnie nie rozumie (Pan Waldek) po co mi to? Kiedyś pojechałyśmy razem z naszą Holenderką. Opowiadała mi potem jak wyglądała moja rozmowa z Panem Waldkiem: w zapchanej po brzegi stodole zauważyłam stare, drewniane taczki " ile za te taczki' - pytam, Pan Waldek spłoszony - "które?" - pokazuję. Człowiek miał podobno wyraz twarzy człowieka, który rozmawia z wariatem. No ale jest interes to się trzeba dostosować, myśli, myśli... boi się powiedzieć za mało z drugiej strony dla niego to śmieć do wyrzucenia. Zrobił się biedaczek czerwony na twarzy z wysiłku. Wreszcie Janet z obawy, że mu się poprzepala coś w głowie rzuciła 20 zł? I tu dopiero nieborak zaczął się bać! Tyle pieniędzy za niesprawne taczki!! Do końca naszego pobytu starał się trzymać z daleka od nas.
Jednak duch biznesu silniejszy od strachu. Ostatnio Pan Waldek zadzwonił i głosem wskazującym na spożycie kazał mi przyjeżdżać bo ma piękną "szofę". To, że wyznał, iż mu się podobam i nazywał mnie Jagodzią traktuję jako chłyt maketingowy.
Ostatnio dowiedziałam się, że sąsiad sprzedaje starą chatę w Lutowiskach. Zadzwoniłam do niego i zapytałam, czy nie sprzedałby tego co jest w środku? Zgodził się i dzięki temu stałam się posiadaczką pięknej choć mocno czasem nadwyrężonej ławeczki (w Wielkopolsce mówią na to "szlabanek") ze skrzynką pod siedzeniem, przepięknej wiejskiej umywalki z dziurą na miskę, stołów, wiklinowego kwietnika, kolejnej beczki i kilku potężnych ram. O starych oknach, że nie wspomnę. Czekamy z odbiorem aż śnieg zejdzie bo nie można wjechać tam samochodem.
Kiedy zamieszkaliśmy w chacie Paraskewii także znalazłam tam prawdziwe skarby. Na przykład cały wielki worek pełen drewnianych prawideł do butów, dużych i małych! Była też szewska maszyna do szycia, którą Maciek pięknie odrestaurował!
No właśnie! Maciek... muszę wszem i wobec oświadczyć, że żyć mi przyszło z człowiekiem świętym! Moja aberracja jest przecież niesamowicie męcząca! Dla normalnego faceta, nudna i uciążliwa - to Maciek naprawia te wszystkie graty, ja dokonuję jedynie kosmetyki. Za każdym razem jak coś wywącham i oznajmiam, że jedziemy, Maciek ze stoickim spokojem ma tylko jedno pytanie: kiedy?
Jego pobłażliwość jest nieludzka mam zatem nadzieję, że mnie nie rzuci z tego powodu. Na jego miejscu niejeden uciekłby z krzykiem.
Pokażę małą cząstkę zdobyczy bo to byłby najdłuższy post w historii bloga, te większe sztuki (szafy, kredens, skrzynie i łóżka) zapełniają to co miało być Maćkową drewutnią... Na zdjęciu głównym jeden z wielu wyszperanych kwietników wraz z obrazkiem ze starego okna.

Bardzo stare bańki na mleko od Pana Waldka.

Wspomniane taczki po renowacji. Dostały nowe dno i kółko.

Maszyna do szycia butów odnowiona przez Maćka

Wiejskie wiklinowe łóżeczko będzie dużym kwietnikiem.

Maselnica.

Poidło?

Ooogromna beczka zabezpiecza worki na śmieci. Prezent. Zawsze o takiej marzyłam!

Mały fragment kolekcji prawideł.

Nie liczę już drewnianych kół...

Drewniane walizki już pokazywałam. Nie umiem sobie odmówić przyjemności aby pokazać ponownie.

Drewniane narzędzia z chaty Paraskewii... Szczególnie podoba mi sie młotek.

Te wiszą w sieni.

Stara metalowa wanna. Po remoncie chaty Paraskewii będzie stała w saunie.

Od sąsiadki wypożyczyłam autentyczny strój huculski. Pokazuję go przy okazji bo piękny i stary:







Uprzejmie informuję, ze poza tym jestem zupełnie normalna.

*