Knysze i okołodomowo.

Ha! Ha! Ha! Bardzo śmieszne! No naprawdę śmieszne bardzo! Ha, Ha!
Kupiłam sobie aparat dla idiotów. A co jest jeszcze niżej idioty?
JA!
Porobiłam zdjęcia przez jedną dobę (no z przerwą na sen i gości) - i po herbacie jak to mówią!
Okazuje się, że dwa dyplomy uczelni humanistycznych nie wystarczą aby kupić aparat i cieszyć się nową pasją.
Bateria padła. No to sprawdziłam w instrukcji a tam stoi, że to specjalna bateria jest!
Z nadzieją głupiego udałam się do sklepu gdzie wzbudziłam popłoch żądając baterii litowej. Nie ma!
No to znów musiałam przez internet. Zamówiłam akumulator z ładowarką. Drogo! A jeszcze muszę dokupić pamięć bo mi tylko na 12 zdjęć starcza. A tak się cieszyłam, ze mam wypasiony aparacik!
Wypaść to ja go dopiero muszę.
Ha, ha, ha!
Przerwa, jak to mówią: orkiestra stop! Czekam na przesyłkę.



Na szczęście udało mi się wczoraj pstryknąć zdjęcie knyszy, które robiłam na obiad gościom.
Jest to danie proste i smaczne a pochodzi z tych stron czyli regionalne.

Jeśli lubi ktoś pierogi ruskie to knysze na pewno będą smakować. Była to prostsza i biedniejsza ich wersja.
Cała bieszczadzka kuchnia (właściwie podkarpacka) charakteryzuje się prostotą. Mnie do gustu najbardziej przypadły gołąbki z ziemniakami, pierogi z bobem oraz knysze właśnie.

Trudno mi podać proporcje bo za każdym razem robię dla innej ilości ludzi i sypię na czuja.
Składniki są takie:

Farsz
ugotowane i utłuczone ziemniaki
biały ser
cebula
przyprawy ( ja daję vegetę, pieprz, majeranek, odrobinę czosnku i zioła jakie przyjdą mi tego dnia do głowy. Dobrze "konweniuje" tymianek)

Ciasto
mąka poznańska
jajko
maślanka
soda
sól

Ubite ziemniaki ubijam z białym serem, cebulę podsmażam, mieszam wszystko razem z przyprawami. Farsz gotowy. Powinien być trochę ostry, "przeprzyprawiony" (no co, nie może być takie słowo?) by potem w cieście było go czuć dobrze.
Ciasto - podane składniki mieszam. Ciasto musi być bardzo, bardzo gęste! Jak się nie daj Boże leje, dosypać mąki. Powinno lekko "bąblować".
Objętościowo farszu robię tyle co ciasta.
Z farszu toczy się małe kulki i wrzuca do ciasta. Delikatnie aby nie rozwalić kulek mieszamy wszystko.
Łyżką dużą nakładamy na rozgrzany olej, smażymy z dwóch stron. Ogień nie za duży, powinny chwilę na patelni leżeć. KONIEC!
Na prawdę pycha. Ja do nich robię sos czosnkowy: trochę śmietany, majonezu i maślanki, sól i czosnek. Może być też koperek świeży, posiekany.




Suplement do posta o drzwiach i oknach. Zapodziały mi się zdjęcia, które poniżej prezentuję:

Okienko w drewutni. Te okiennice były przedmiotem naszego z Maćkiem sporu. Ja chciałam proste, Maciek lubi ozdóbki. Kłóciliśmy się o nie tak długo aż po prostu zrobił po swojemu i pozamiatane.

Jeszcze jedna wersja drzwi wejściowych.

Klamka. Co zresztą widać.

Trochę zdjęć z otoczenia chaty. Nowa wersja wozu.



Na wprost drzwi wejściowych rośnie stara wierzba. Tutaj wierzby to chwasty. Walczymy z nimi i jest to nierówna walka. Żywotność ich jest niesamowita! Aby postawić dom musieliśmy usunąć z korzeniami kilka wierzb. Po kilku dniach wyciągnięte z ziemi korzenie puściły nowe pędy!
Ta wierzba jednak podoba mi się bardzo. Postawiłam przy niej krzywą ławeczkę i lubię na nią patrzeć.

Za wierzbą znajduje się miejsce na ognisko.









Maciek robi nową ścieżkę do domu.

Na koniec zdjęcie jak zalegam przed komputerem. Zazwyczaj jest wokół mnie więcej zwierzątek.



Muszę kończyć, mimo iż miałam jeszcze coś skrobnąć bo mi się post opublikował sam.