Opowieść o wozie

*

Na zdjęciach poniżej dzisiejszy widok na parking oraz na okno, tak zasypane, że świata nie widać. Nie napiszę co o tym myślę bo mi się ciśnie...




Za trzy dni wiosna!




Zaraz na początku naszego mieszkania tutaj, znalazłam w gazecie ogłoszenie, że ktoś chce sprzedać drewniany wóz. No to pojechaliśmy zobaczyć. Na szczęście prowadził Maciek bo on ma jakąś dziwną intuicję i zawsze trafia do celu. Ja sama kręciłabym się po bezdrożach do dzisiaj chyba. Skręciliśmy z głównej drogi w jakąś wąską, wiejską dróżkę, która wiła się pomiędzy bajkowymi drewnianymi domami. Tam gdzie kończyła się jedna wioska - zaczynała druga. Jechaliśmy i jechaliśmy a ja podpierałam kolanami szczękę bo mi opadła z zachwytu. Była końcówka lata, buchało kwieciem z każdej strony, domki zadbane i czyściutkie.
Po dłuższym czasie znaleźliśmy właściwy adres a tam już na nas czekano...
Z domu wyległa cała rodzina, częstowano nas wszystkim co w domu było, gospodyni przytargała nam dwa wiadra właśnie zebranych, dojrzałych moreli, zagoniła do wykopywania morelowych drzewek syna - "to sobie Pani posadzi i będzie miała własne". Otoczeni taką troską i gościnnością wóz kupiliśmy bez oglądania. Ale nie dane nam było tak po prostu wyjechać. W powolnym rytmie snuły się opowieści - o mężu co już nie żyje a o ten wóz dbał, o wnukach, o dzieciach. Załadowaliśmy wóz na samochód i uściskaliśmy całą rodzinę. Jednak gospodyni postanowiła dorzucić nam stare sanie z wyplatanym koszem. Zatem ładowanie, przekładanie rozpoczęło się na nowo, w międzyczasie - nowe opowieści. Dobrze, koniec. Jedziemy. Znowu uściski. A kwiatków by Pani nie chciała? Syn ukopie! Wychodzimy z samochodu bo widać, że syna od kopania nic nie powstrzyma! Są kwiatki, podziękowania, uściski. Przemykamy do auta i próbujemy zamknąć drzwi. Z obu stron pukanie w szyby - a my mamy taką starą rzecz - syn przyniesie, zobaczycie. Czekamy na syna. Opowieści o pogodzie, o szkole wnuczki. Syn przyniósł - nie wiemy co to za rzecz. Jedziemy! Pukanie w szyby! A tak bez pożegnania jedziecie? Wysiadamy - uściski. Odjeżdżając, w lusterkach długo widzimy stojącą na drodze, machającą nam rodzinę.
Wróciliśmy do domu otumanieni aurą nadludzkiej życzliwości. Zamiziani na śmierć. Z wozem, saniami , morelami i morelowymi drzewkami.
Zapomnieliśmy nazwy tej wsi, telefon do gospodyni zgubiłam. Na dobrą sprawę trudno byłoby uwierzyć, że to zdarzyło się naprawdę gdyby nie wóz (morele zżarliśmy, drzewka nie wytrzymały bieszczadzkiego klimatu a sanie jakiś matoł rozjechał nam, manewrując samochodem).
Wóz stoi przed domem, ma widok na Tarnicę i czuje się dobrze bo co roku maluję go impregnatami do drewna. Jest wdzięcznym tematem do zdjęć zatem dzisiaj prezentuję go w wielu odsłonach we wszystkich porach roku.

Wiosna

Lato

Jesień

Zima

Uzupełnię jeszcze mojego posta o drewnie. Na wsi nic się nie marnuje. Przy obróbce drewna są odpady, które wykorzystuję następująco: trociny podsypuję w ogródku, odpryski to ukochane zabaweczki Buby a korą owijam butelki:

*