Długa droga z kuchni do stołu

*

Gdyby kilka lat temu powiedział mi ktoś, że będę codziennie gotowała dla kilkunastu osób - namalowałabym ogromne kółko na czole. Moja pracująca i wyemancypowana mama dopilnowała abym umiała zrobić herbatę i wykonać kanapkę. Kiedy miałam lat 20 dowiedziałam się, że aby zrobić jajecznicę najpierw należy dać tłuszcz na patelnię - wcześniej robiłam bez tłuszczu - taka specjalność zakładu...
Pamiętam swój pierwszy, samodzielny obiad. Byłam świeżo upieczoną mężatką, a w sklepach - wszystko na kartki. Pierwsza próba zakończyła się niepowodzeniem bo zasłabłam w kolejce, właściwie w kłębiącym się tłumie ludzi (mydło też było na kartki a był to gorący i duszny dzień).
Oprócz tego co na kartki były wtedy sklepy komercyjne, udałam się tam i zakupiłam tackę zamrożonego mięsa - do dziś nie wiem co to było. W domu usiadłam nad książką kucharską i przeczytałam, że mięso można: kroić, siekać, bić, dusić - przecież to horror! takie znęcanie się nad zwłokami! Można je było gotować, piec, smażyć ale nigdzie nie było napisane co się robi z zamrożonym! A ono twarde, zimne, muchy można nim zabijać! Mąż zastał mnie płaczącą nad tacką mrożonki. Na całe szczęście - on wiedział co z tym zrobić.

Kiedy urodził się mój syn był stan wojenny. W sklepach spożywczych można było kupić ocet, czajniki emaliowane bez gwizdka i sweterki z anilany. Ponieważ nie potrzebowałam niczego z tej listy, sklepy omijałam szerokim łukiem. Syn podrósł nieco i pojawił się wymóg codziennych ciepłych posiłków. Robiłam więc obiady - zaopatrzenie w sklepach nieco się poprawiło, dziwiło mnie jedynie dlaczego wszystkie zupy, które robię a próbowałam robić różne każdego dnia - wyglądają i smakują tak samo. Syn jest już dorosłym człowiekiem, jak przyjeżdża do nas w Bieszczady chętnie zabawia gości opowiadaniem czym był karmiony przeze mnie w dzieciństwie.




No i wymyśliliśmy z Maćkiem, że Bieszczady, że gospodarstwo agroturystyczne. Piękna wizja. Po jakimś czasie dotarło do mnie, że ludzie będą chcieli jeść! I będą oczekiwać - ode mnie! jedzenia tego!!!
Po raz drugi w życiu obłożyłam się książkami kucharskimi - dały mi tyle, że nabyłam granitowej pewności iż nie podołam. Ale ja uparta jestem straszliwie. Na boga codziennie na całym świecie gotuje nieprzeliczona liczba ludzi i nie wszyscy mają przecież doktoraty z gotowania! Zaczęłam gotować a tym razem królikiem doświadczalnym był Maciek. No i pomału choć nie bez wpadek zaczęło się udawać.
Dzisiaj moją specjalnością są zupy, podaję w Chacie Magoda potrawy własnego pomysłu, kilka razy goście nagradzali obiad oklaskami! Od razu powiem, że nie dogodzi się wszystkim, mieliśmy takiego gościa, który nie znosi zupy ogórkowej!




Robię również przetwory. W Lutowiskach mamy dwa sklepy z czego w jednym jest jeszcze marniejsze zaopatrzenie niż w drugim. Do sklepów z większą ilością produktów mam do przejechania tak między 70 a 320 km. Zależy co jest potrzebne. Nie ma przebacz, jeżdżę i przywożę.
Ale jeśli mogę zrobić sama - to robię. Ponieważ jak już pisałam w Bieszczadach owoce nie mają możliwości dojrzeć, musiałam wymyśleć coś w zamian. Robię przetwory z warzyw i grzybów.






Wielkim bogactwem naturalnym Bieszczadów są miody i grzyby. A z grzybów głównie rydze. Jesienią zatem przerabiam na okrągło ilości przemysłowe. Po oczyszczeniu przesmażam na maśle i mrożę (doskonałe potem do jajecznicy z rydzami), jak brakuje mi już miejsca w zamrażarce to robię z nich pastę na chleb. Inne grzyby suszę. Maciek znosi mi je całymi koszami codziennie.




Pcham w słoiki co się da na słodko i nie na słodko. Jesień to ciężki czas.
Ale potem jaka radość.



Na koniec garść informcji:

Na blogu Zmorki do wygrania przepięknej urody zdjęcia. Zobaczcie.
Zapraszam do wizyty na nowym, wspólnym blogu Noc Kupały w którym znajdzie się miejsce o Polskich zwyczajach i tradycji.
Najnowsza recenzja moich przetworów u Pasjonatki! Dziękuję!

Biegnę robić obiad!

*