Z pamiętnika: "Kraina Wiecznej Niedzieli"

*

Czerwiec 2005
"Przeżyłam zimę, pilnując rozpadającego się i dymiącego pieca a i tak nad ranem bywało, w pokoju tylko 2 stopnie C. Przeżyłam, mimo konieczności przedzierania się z szuflą do śniegu, przez 200 m do gminnej drogi. Przeżyłam mimo braku umiejętności jazdy po zawsze białych zimą bieszczadzkich drogach.
Przyszła późna wiosna.
Kot Bury założył ze mną ogródek. Żadna z prac nie obeszła się bez jego czynnej obecności.
Wprawdzie pierwsza wiosenna burza z gradobiciem poczyniła ogromne spustoszenie, jednak coś tam rośnie, nawet Topinambur przywieziony z Belgii przyjął się. Będę miała własne !!!

Kot Bury zapalony ogrodnik.

Dom powstaje powoli. Nie spodziewaliśmy się, że w Bieszczadach nie znajdziemy pracowników do budowy i wykończenia. Z kimkolwiek się rozmawia - wszyscy narzekają na brak pieniędzy. Po propozycji pracy - znikają, dematerializują się. Zorientowałam się, że większość miejscowych żyje z różnego rodzaju zasiłków. Po co zatem pracować skoro można dostać pieniądze za nic? Spotkałam się z określeniem, że Bieszczady to kraina wiecznej niedzieli. Sama prawda.
Maciek miał już wszystkie możliwe urazy, nie zwraca uwagi na poranione ręce, kilka razy spadł z dachu. Mnie od kilku miesięcy drętwieją ręce. W nocy budzę się i nie czuję moich rąk. Maciek mówi, ze to z przepracowania - od nadmiernego wysiłku. I że jemu też drętwieją.
Przed przyjazdem w Bieszczady sprzedałam dom w Szczecinie, zamknęłam firmę. Od roku nie mamy żadnych dochodów. Budowa pożarła już prawie wszystkie oszczędności - okazało się, że tu jest wszystko droższe. Do najbliższej Castoramy mamy ponad 300 km w jedna stronę. Zanim nie postawimy domu nie zaczniemy zarabiać. Jeśli nie zaczniemy zarabiać nie postawimy domu.
Wieczorami siadamy na progu chaty Paraskewii i patrzymy na góry".

*