Anioł i zima

*

A mnie się tak podoba! Ja lubię zimę białą. Nie będę na nią złorzeczyć, na wiosnę czekam wiosną a nie w środku zimy. Każda pora roku ma swój urok. Choć nie lubię marznąć (można się przecież ubrać ciepło) to uroda zimowych krajobrazów koi.
W estetycznym zachwycie spędziłam wczorajszy dzień. Najpierw rano pojechaliśmy po odbiór Anioła!
Może po kolei. Pisałam niedawno o bieszczadzkich twórcach. Nie wspomniałam jednak, że moim marzeniem było mieć jedno z dzieł Zdzisława Pękalskiego na własność.
Byłam w jego pracowni, oglądałam wszystko oczarowana. Minął rok.
Kilka dni temu Pan Pękalski dzwoni do mnie i mówi, że Anioł na mnie oczekuje!!!!
Nie wierzyłam! Byłam przekonana, że mając tylu zwiedzających nie zapamiętał mnie. Widzieliśmy się tylko raz. Opowiadałam mu wtedy o bojkowskiej chacie ale nie przyszło mi nawet do głowy, że zrobi do niej Anioła.
Zanim dostałam go w swe ręce, artysta długo z Aniołem rozmawiał. Nakazał mu strzec domu, powiedział mu, że będzie miał u nas dobrze.
Oto Anioł:




Zrobiony został z deski ze spalonego domu - stąd te słoje, układające się jak aniele pióra, jest metrowej szerokości - solidny rozmiar. Anioł dostał imię Anioł.





Do czasu ukończenia remontu w bojkowskiej - Anioł pilnuje naszej chaty spoglądając z góry na wchodzących.








Do Hoczwi gdzie mieści się pracownia Pękalskiego jechaliśmy bieszczadzką pętlą. Mijaliśmy widoki, które ściskają za serce. Zamarznięta i ośnieżona Solina, las biały i ciężki od śniegu. Mięciutkie i puszyste, białe wzgórza. Już nie piszczałam jak zawsze wcześniej, sześć bieszczadzkich lat wyciszyło mnie. Umiem już radość i piękno odbierać głęboko i w ciszy. Nie robiłam zdjęć bo wolałam patrzeć. Wtedy ma się jeszcze długo ten widok pod powiekami. Objechaliśmy całą pętlę naokoło. Na zmartwienia, smutki, depresje i kłopoty zapisywałabym tę trasę każdemu jako kurację. Po kilku godzinach człowiek jest czysty. Po prostu czysty.

















Po drodze wstępowaliśmy na chwilkę do kolejnych przyjaciół. Ludzi, dzięki którym nasze życie jest lepsze.
"Ludzie są czymś więcej niż zderzającymi się bezładnie atomami. Płyniemy przez życie, mając jakiś cel. Wpadamy na określonych ludzi, którzy wpływają na nasze losy i nadają im kierunek. Mamy być dokładnie tym, kim jesteśmy."
Mark Gimenez

Buba szalała ze swymi przyjaciółkami.



















Chciałam wieczorem napisać posta na blogu, niestety nie udało się.
Jedyną, uciążliwością w Bieszczadach na którą się wściekam to internet. Często mam problem z otwarciem poczty, z przeglądaniem stron, z wysyłaniem listów. Zabiera to masę czasu i energii. Jak mi się strona otwiera piętnaście minut to często tracę ochotę. Mam z tym wielki kłopot - na listy trzeba odpisywać! Teraz znów tak mamy. Przepraszam wszystkie osoby, którym jeszcze nie odpisałam - staram się! Całe szczęście mamy w Lutowiskach kawiarenkę internetową gdzie tak jak dzisiaj, mogę coś zrobić ale nie mogę być tam zbyt często.
Tak sobie wtedy myślę: na jaki plaster ja się tak z tym blogiem szarpię. Grafomania? Bo na nadmiar czasu się nie uskarżam. Zresztą to temat na inną okazję.

Z cyklu "Bieszczadzka mozaika" dziś pytanie:
Co byście zrobili jeśli przez nieuwagę uszkodzilibyście żabę - w tym przypadku kosa przecięła żabie brzuch, wnętrzności wypadły na zewnątrz.
No co byście zrobili?
Znamy dziewczynę, mieszkającą w Bieszczadach we własnoręcznie z gliny wylepionej chatce, z daleka od ludzi, bez prądu i wody, która żabę zszyła zwykłą igłą i nicią.
Żaba przeżyła.

Na koniec kilka domowych zdjęć.


































Pozdrawiam!!!

*