Okna

*

Za chwilę przyjeżdżają goście, dom trzeba było przygotować. Zatem wyzdrowiałam.
Jeśli chodzi o choroby to mam własną teorię.
Kiedyś chorowita byłam bardzo, tak bardziej nawet na okrągło. Przyszedł jednak dzień, że mnie to zmęczyło. Postanowiłam zatem, że JESTEM ZDROWA i od tamtego czasu, a minęło już lat kilkanaście - zdrowa jestem!
Upewnia mnie to w przekonaniu, że wszelkie choroby biorą się z głowy.
Nie pozwalam sobie na chorowanie i mam spokój.
Przed przyjazdem w Bieszczady zerwałam sobie ścięgna w ramieniu - tak powiedział lekarz. Powiedział też, że sprawa jest poważna i bez specjalnej rehabilitacji i leczenia nie mam szans na "ruchomość" ręki. Faktycznie ruszać nią nie mogłam wcale. A ja za tydzień w te Bieszczady. No to pojechałam i z jedną czynną rączką od razu wzięłam się do roboty. Nie miałam głowy do rozczulania się nad sobą. Po kilku miesiącach zapomniałam, która to była ręka ponieważ nie czułam bólu w żadnej i obie były "ruchome"!
Nieco wcześniej zrobiłam sobie coś w nogę i włożono mi ją w gips: od stopy do połowy uda. Jakoś dotarłam do domu a wieczorem zadzwoniła przyjaciółka (Tereniu pozdrawiam Cię!) i powiedziała, że następnego dnia zaczyna się kurs tańca flamenco i my musimy się go nauczyć. Zajęcia będą przez dwa tygodnie, codziennie.
Teresa - mówię - ja mam nogę w gipsie!
- No to co? A ja mam złamany obojczyk i nie pękam - mówi ona.
No to ściągnęłam gips i poszłyśmy na ten kurs. Doszła jeszcze do nas Lucyna ale ona była dla odmiany zdrowa i normalna.
Jak powszechnie wiadomo, we flamenco głównie się tupie energicznie i równie energicznie macha rączkami. No to tupałyśmy i machałyśmy! "Tańczyłyśmy " przed ogromnymi lustrami, do dziś mam to w oczach!
Reszta kursantek wyła ze śmiechu.
Kurs zaliczyłyśmy. Olle!
I jak dwa lata temu gościliśmy pewnego Szkota i Lucynę właśnie, to takie flamenco w trójkę wycięliśmy, że Bieszczady długo lepszego nie zobaczą.
Powoli staję się specjalistką od cytatów, to sobie zacytuję:
"Zawsze zdarza się to, w co naprawdę wierzysz; to wiara sprawia, że coś się wydarza. "

Frank Lloyd Wright

Ale ja nie o zdrowiu przecież chciałam!
W bojkowskiej chacie mamy już okna!



Poniżej widok od środka. W tym pokoju będzie pod oknem wielka ławka.





Poniżej - drugi pokój. Mój ulubiony. Ma sześćdziesiąt metrów kwadratowych! Z okna jest widok na góry.

Schody "się robią".

Na koniec chciałam napisać o straszliwym położeniu kotów zamieszkujących stocznie w Szczecinie i Gdyni. Ponieważ kilka godzin wcześniej napisała o tym Ori - proszę zajrzyjcie tutaj . Jeśli każdy zrobi cokolwiek, razem zrobimy dużo!

*