Cisza i inne dźwięki

*

No tego się nie spodziewałam.
Ilość wpisów pod poprzednim postem przerosła moje wszelkie wyobrażenia. Dziękuję wszystkim, którzy odwiedzając Chatę Magoda zechcieli się ze mną przywitać. Wiedza, że tyle miłych, myślących podobnie osób, zagląda tutaj, sprawia mi radość.
Mamy przyjaciół, którzy zaczęli się obawiać, czy nadmiar serdeczności ze strony czytelników bloga nie przewróci mi w głowie. Dzwonili nawet aby sprawdzić czy nadal jestem taka jak kiedyś, czy już puszczam bąbelki sodowej wody. Zapewniam, że życie - tak jak każdemu zresztą - zapewnia mi systematycznie sporo kopów, zatem utrzymuję stan równowagi.
Aby sprawiedliwości stało się zadość, wynikający z ostatnich komentarzy wizerunek kobiety "niezwykłej, wspaniałej, dobrej i uzdolnionej" muszę uzupełnić o wiele dłuższą listę mych wad.
Niestety jestem: bieszczadzką zołzą (to cytat z opinii wyżej wzmiankowanych przyjaciół), roztrzepaną, upartą, zapominalską, zbyt szybką w gębie, nadmiernie szczerą i niecierpliwą. Wady te wielokrotnie komplikowały mi życie. Wrogów mam pewnie tylu co przyjaciół. A ponieważ przyszło mi żyć z człowiekiem aniołem - w naszym związku niestety to ja muszę grać złego policjanta. Maciek nie uradziłby. Nie umie odmawiać i wielokrotnie musiałam go wybraniać przed jego zobowiązaniami. Ja - ta zła. Wlecze się zatem za mną taka opinia i pół wsi się mnie boi. Szczęściem, reszta chyba mnie lubi.
Jeszcze raz dziękuję za ujawnienie się. Te wpisy pokazały, jak dla wielu z nas istotne są proste zasady i wartości. Pozdrawiam najserdeczniej!
Dzisiaj chcę napisać o tym co odbieram jako muzykę Bieszczadów.
Po pierwsze i najważniejsze: cisza.
Kiedy przyjechaliśmy tutaj, cisza przytłaczała mnie. Nie byłam gotowa na pozostanie z samą sobą, włączałam radio, tv. Dzisiaj wiem, że prawdziwej ciszy nie ma. Nauczyłam się rozpoznawać dźwięki, szelesty, odgłosy. Już nic nie włączam bo nie potrzebuję.
Kiedyś przy śniadaniu pewna Pani opowiedziała pozostałym gościom taką historię:
"W nocy obudził mnie straszny hałas! Usiadłam na łóżku i nasłuchiwałam chwilę. To było bicie mojego serca!"
Serce, często je słyszę tak jak wiatr, skrzypienie drewnianego domu, śpiew ptaków, rechotanie żab, koncerty świerszczy czy ryczenie krów. Psy szczekają, kot miauczy, kozy meczą. Gdzieś pod lampą tłucze się ćma, na szybie bzyczy mucha. Jesienią słychać rykowisko, w lutym wyją wilki. Cały rok pieją koguty.
I kto tu mówi o ciszy!
Późnym latem zaczynają pracować u sąsiadów cyrkularki - drewno na zimę, ktoś jedzie ciągnikiem na pole, gdzieś pracuje kosiarka. Na wzgórzu przy cmentarzu żydowskim powstała strzelnica (ciekawa lokalizacja - nieprawdaż?) słychać strzały. Latem co miesiąc są imprezy: Targi Końskie, Dni Żubra, Dożynki - do późnej nocy wieś się bawi - też słychać.
Las to jeden hałas - szum i skrzypienie drzew, szelest ściółki, czasem tętent przebiegających zwierząt, w górach wiatr, szum ptasich skrzydeł.
W domu pracuje pralka,zmywarka, szumi komputer, goście rozmawiają, dzwoni telefon, skrzypią schody, buba wydaje z siebie najśmieszniejsze odgłosy jakie stworzyła natura.
Tę dźwiękową inwentaryzację zakończę bez puenty.

Pokażę tylko zdjęcia Buby - nazbierało się ich trochę.

Buba czujna


Buba "Zobacz Jaka Jestem Grzeczna"


Buba ogrodniczka


Intensywna produkcja zapałek


Buba szpieg


Buba pasterska


Pasterska ponownie


Buba rozrywkowa


Buba macierzyńska


Buba wiatrem szarpana


Buba szczęśliwa bo brudna


Buba znudzona


Buba szczęśliwa bo mokra


Buba "Mój Ci On!"


Buba "No Co Tak Wolno Idziesz!"


Buba "Mówię Wam Tam Coś Jest"


Buba budowlana


Buba melancholijna


*