Firanki dla kóz

*

Ponieważ post ten zawiera treści drastyczne, osoby nieletnie proszone są o zaprzestanie jego lektury.

Tak. Dzisiaj będzie jazda. O kozach napiszę. Bo dawno nie pisałam. A dzieje się!

Z kozami mi niespecjalnie po drodze. Lubię popatrzeć, czasem mnie śmieszą. Niestety nie pokochałam jak Bubę na ten przykład. Jak mi żrą roślinki ukochane to wręcz nie lubię!
Maciek wprost przeciwnie. Wszystko przy kozach robi - tej roboty za nic w świecie z rąk sobie wyrwać nie da. Mówi, że lubi. Musi wstawać przed szóstą właśnie ze względu na kozy i nie skarży się. Jak ja zaczynam: na co nam te szkodniki?! to się denerwuje i mówi, że on mi bloga nie zabrania a też dużo czasu mi zabiera. Ale argument!
Kozy przypominam są wspólne - kupiliśmy je razem z sąsiadami. Miało być tak, że u nas więcej łąki to całe lato spędzą z nami a jesienią - na zimę sąsiedzi zabiorą je do siebie. I otóż wcale nie! Maciek tak zakręcił wszystkimi i tak zamotał, że proszę - mamy kozy na rok cały! Mnie już od dawna nikt o zdanie nie pyta.
Trzeba było koziarni na zimę? No to nasza drewutnia stała się koziarnią! Drewno na deszczu moknie a kózki mają ekstra mieszkanko! Z ławeczką! Bo każda koza musi być wyżej niż. Musi mieć coś na co może wskoczyć i postać. Jak nie ma to jest smutna - tak twierdzi Maciek.
Drewutnię przerobioną na koziarnię przebolałam bo palenie w kominkach to też Maćka obowiązek i niech się sam martwi jak brak drewutni rozwiązać. Ale zaczęło mnie niepokoić kiedy po skończeniu koziarni Maciek zaczął szukać płynu do szyb. Ponieważ okna w domu myję ja - na początek się zdziwiłam - a na cóż ci płyn ów - pytam? I co usłyszałam????
- Okno w koziarni trzeba umyć, żeby miały czysto!!!!
Jak się weźmie pod uwagę, że koza to stworzenie durne i potrafi robić bobki do wiadra z którego pije wodę, mycie okien dla ich dobrego samopoczucia odebrałam jako przejaw szaleństwa.
To niestety był początek.
Potem usłyszałam, że tyle w domu szmat, może bym dała jakieś firanki to by się w koziarni zawiesiło. Boję się. I mam czego!
Po tygodniach spiskowania poza moimi plecami, wczoraj znienacka Maciek z sąsiadami przywiózł capa. Cap to kozi facet, trudniący się w swym życiu wyłącznie produkcją małych kózek. Czasem też coś je. Mleka nie daje.
Nie bez znaczenia jest też fakt, że śmierdzi przeokropnie! Przysięgam. Podobno wszystkie capy tak mają.
No i my teraz mamy tego capa. Kombinacje nastąpiły przealpejskie, ponieważ ten śmierdziuch kupiony został w kolejnej spółce z jeszcze jednym takim. Kozy mamy z sąsiadami, capa mamy z sąsiadami i tym kimś trzecim. Zaczynam się gubić.
Oczywiście cap jest nie do ozdoby tylko po to by zrobić dzieci naszym kozom.
Z czego ewidentnie wynika, że będzie kóz więcej!
Jak cap zrobi to, czego się po nim oczekuje to powędruje do tego kogoś trzeciego, co też go ma. Podobno u nas nie zostanie. Tyle dobrego!
Zatem w lutym, może na początku marca będziemy mieli małe kózki! A mieć je będziemy na bank bo kozie towarzystwo jest sobą nawzajem żywotnie zainteresowane. Chyba się sobie podobają choć ja osobiście nie cieszyłabym się na ich miejscu takimi zalotami. Cóż, życie jest bogate w treść a i w formy niebiedne, że zacytuję nieodżałowanego Edwarda Stachurę.
A! Na czas pobytu tego koziego Romeła, najmłodsza Ramona jest izolowana, by nie stać się ofiarą koziej pedofilii. Mówiłam, że będzie drastycznie.
Kiedyś zapytałam Maćka dlaczego on ze mną wytrzymuje (łatwo ze mną nie ma), odpowiedział, iż ze mną ma gwarancję, że nigdy nie będzie się nudził. Wygląda na to, że ja na nudy szansy już też nie mam.
No i może dobrze?
Pokażę to całe nasze kozie plemię.

Ruda - ją najbardziej lubię. Ma charakter.



Oczywiście zawsze musi stać wyżej niż.


Jeszcze raz Ruda


I jeszcze raz



Mańka i Ramona czyli matka i córka. Obie głupie.






Tutaj wszystkie razem

Wklejając kozie zdjęcia chciałabym zwrócić uwagę na obecną kolorystykę. Uważam, że jest pięknie pomimo braku liści i żywych kolorów. Te zgaszone zielenie, brązy, szarości i złamane błękity - osobiście uwielbiam! Pejzaż jest surowy ale wydobyły się wszelkie faktury. Niedługo wszystko pokryje śnieg. Gapię się póki mogę.

Koziarnia co drewutnią była.


Okno przez Maćka wymyte


Koziarnia w środku. Jest ławeczka, jest paśnik jeden...


Tu paśnik drugi.



Romeło oczywiście na ławeczce.


Portret ojca naszych nienarodzonych

Drewno z drewutni

Na koniec nieco jesiennej kolorystyki











*