Wszystkiego po trochu

*

Ze wszystkich dóbr jakie możemy zdobyć w życiu najcenniejsze są - nie te materialne - ale ludzka życzliwość, przyjaźń i miłość.
Banałem jest powiedzenie, że szczęście nie zależy od stanu konta i jak każdy banał jest do bólu prawdziwe.
Szczęściem jest mieć wokół siebie serdecznych ludzi.
Przekonuję się o tym każdego dnia. Jestem z tego powodu szczęściarą.
Zaliczyłam w swym życiu parę bolesnych upadków, z poziomu gleby zawsze pomagała mi się pozbierać czyjaś dobra, ludzka ręka. Czasem dobre słowo, czasem rada cenna.
Jesteśmy ludzkim stadem, gatunkiem nastawionym na współpracę i podtrzymywanie się na wzajem.
Opuściłam miasto nie tak znowu dawno. Wiem jak trudno o życzliwość i bezinteresowność w tłumie. Wiem też, że większość ludzi bardzo tego potrzebuje.
Przyjeżdżają do nas wspaniali ludzie, ze świata, który już nie jest mój. Zmęczeni i często samotni choć otoczeni innymi ludźmi. Otaczamy ich "ciepełkiem", zagadujemy na śmierć, lubimy, kochamy, potem tęsknimy.
A oni pamiętają, dzwonią, piszą, niektórzy wracają do nas ponownie.
Piszę o tym bo ostatnio dostajemy tyle serdeczności, dobroci i pomocy, że słowo dziękuję prawie nie schodzi mi z ust. Zawsze chętnie dawałam, brać dopiero się uczę.
Dziękuję Wam kochani z całego serca!
Nie piszę imion - każdy i tak będzie wiedział.



Od tygodnia leje! Remont bojkowskiej chaty posuwa się powoli do przodu.
Zniwelowaliśmy teren naokoło chaty, zrobiony jest już drenaż, zdjęta część dachu, zabezpieczona piwniczka. Maciek muruje kominy.
Nad drzwiami pokoju spod warstw farby ukazał się nam bojkowski znak - rozeta z datą budowy domu! Okazała się, że chata jest starsza niż myśleliśmy - ma już 87 lat!

Kilka zdjęć z remontowej dokumentacji.

Murowanie komina

Wejście do piwniczki

W sieni chaty

Chata przygotowana do zalania fundamentów:

Rozbiórka dachu

Kozy wpisały się już w naszą codzienność. Wczoraj uciekły z zagrody. Biegając boso po chaszczach i pokrzywach próbowałam je zagonić z powrotem. Teraz wiem na pewno: koza jest jeszcze głupsza od kury! Choć piękny z niej zwierz. Biegałabym tak do dzisiaj gdyby nie czynna pomoc gości. W międzyczasie łajdaczki zdołały naskubać moich kwiatków a jedna nawet wdarła się na taras i na leżącym tam laptopie próbowała sprawdzić pocztę - no wiecie - www.koza.pl.
Zdjęć nikt nie robił bo mobilizacja była ogólna.
Kozy poprawiają się w oczach, przytyły i wyglądają na zadowolone. Dają coraz więcej mleka. Buba kozy kocha nieprzytomnie ale bez wzajemności, co jej zresztą wcale w niczym nie przeszkadza.









Na koniec mam prośbę. Może ktoś chciałby się zaopiekować psem, który stracił swoją opiekunkę (jeśli nie znajdzie się nowy właściciel grozi mu uśpienie). Szczegóły tutaj i tutaj. Może znacie kogoś? Pies na imię ma Kobi.

*