Czego nie muszę w Bieszczadach

*

Trudno definitywne odciąć się grubą kreską od wielu lat "poprzedniego", miejskiego życia. Nawet wśród połonin, łąk i zachodów słońca nawiedzają mnie wspomnienia. Przez kilka ostatnich dni gościliśmy przyjaciółkę ze Szczecina, której nie widzieliśmy od przyjazdu tutaj - czyli już pięć lat.
Wspólny czas spędziłyśmy na gadaniu. Obrazy przeszłości wdarły się falą wezbraną. Uderzył mnie kontrast pomiędzy tym jaka byłam kiedyś a tą Ja obecną. Bez wartościowania tych obserwacji z ulgą konstatuję, że obecnie MUSZĘ mniej.
Przed laty, jeszcze jako bysnes łomen negocjowałam duży kontrakt z przedstawicielami firmy pochodzącej z kraju bogatego, o starych, finansowych tradycjach. Wraz ze wspólnikiem całą noc jechaliśmy ze Szczecina do Warszawy by z rana wszcząć owe negocjacje. Ubranka mieliśmy eleganckie i odprasowane by wygladać świeżo, pięknie i poważnie.
Tuż przed spotkaniem wspólnik chciał się napić kawy i w pośpiechu pijąc - rozlał ją sobie na cudownej urody garniturek. Próby sprania plamy rozkwitłej w okolicy - za przeproszeniem - krocza, nie dały żadnych efektów.
Ja natomiast wbiegając już na schody prowadzące do sali konferencyjnej - potknęłam się i podeszwa mych pięknych, markowych sandałków pękła tak, że część "palcowa" oddzieliła się od części "piętowej". Na amen.
Utrzymanie butka na nodze wymagało przy chodzeniu ruchów posuwisto - szurających.
Kiedy wchodziliśmy do sali gdzie czekali na nas finansowi wyjadacze w nieskazitelnych koszulkach, garniturkach i bucikach, ja balansowałam posuwiście a wspólnik trzymał dłoń na kroczu.
Negocjacje trwały nieprzerwanie dwanaście godzin. Wiele razy musieliśmy wstawać by na tablicy przedstawiać zawiłe zagadnienia frmy. Ja szurając z wdzięcznym zamachem nogą, wspólnik uporczywie trzymając jedną dłoń na - wiadomo czym.
Na nieszczęście przypomniał mi się wtedy wiersz Tuwima: Grande Valse Brillante, w dramatycznej interpretacji Ewy Demarczyk. Zamiast skupiać się na celu spotkania prowadzonego na dokładkę w obcym języku, w głowie huczały mi słowa:
"...i walcuje szurając podwiniętą podeszwą.."
Dostałam głupawki.
Nieskazitelni panowie w czystych i kompletnych ubrankach, chyba do końca nie odkryli powodu, dla którego para niepełnosprawnych ruchowo polskich biznesmenów chichotała i dławiła się ze śmiechu w trudnych do przewidzenia momentach spotkania.
Negocjacje zakończyły się sukcesem. Naszym!
Manifestowaliśmy dobry humor i niezrozumiałą radość życia - co ewidentnie wytrąciło z równowagi poważnych przedstawicieli światowego biznesu.
Dziś już nie muszę ubierać się w drogie, niewygodne szatki a podeszwy mi nie pękają bo rzadko zakładam buty.
Kiedy ostatnio załatwiałam kredyt w banku pojechałam tam prosto z ogródka i nikt się nie dziwił memu wyglądowi bo jestem rolniczką i wolno mi!
Nie muszę też i nie chcę się malować zatem tego nie robię. Kiedyś musiałam. Wszelkie kosmetyczne malowidła przywiezione w Bieszczady powysychały i zakończyły swój żywot w koszu na śmieci. Nie muszę wyglądać reprezentacyjnie! A kolejne zmarszczki nie spędzają mi snu z niepomalowanych powiek.
Zawartość naszej szafy to wyłącznie praktyczne ubrania do pracy.
Dobrze mi z tym.
Dostaliśmy zaproszenie do Warszawy na uroczystą Galę z koncertami, pokazami mody i konkursami na zakończenie której wręczone będą statuetki Miejsca Szczególnego. Wygraliśmy ten konkurs głównie dzięki głosom naszych Gości i postanowiliśmy po odbiór nagrody wydelegować jednych z nich. Z pewnością lepiej będą pasować do takiej imprezy niż my.
Marysiu, Kazimierzu - z góry Wam za zastępstwo dziękujemy!

Nie muszę też pracować na okrągło! Mogę sobie pisać posta bo w domowych pracach pomaga mi od pewnego czasu Święta Kobieta! To autentyczny skarb, brylant i cudo!
Na początek zrobiła cynamonowe bułeczki a potem z każdą chwilą było coraz wspanialej. Dom błyszczy i pachnie czystością, goście nakarmieni i zadowoleni. Ale mi się trafiło!



Wczoraj wieczorem zrobiłam zajęcia dekupażu a potem było ognisko.

Panie malują butelki, panowie zazdroszczą, Buba pilnuje.

Na koniec tradycyjnie kilka zdjęć i znikam bo przecież posta też w nieskończoność pisać nie muszę.

*