Tarasowo

*

Edward T. Hall w książce "Ukryty wymiar" opisuje zjawisko zwane bagnem behawioralnym. W skrócie polega ono na zależności i wpływie dystansu, ogólnie pojętej przestrzeni na stosunki społeczne i międzyludzkie. Badane szczury w zbyt ciasnej klatce stają się agresywne, pożerają się nawzajem. Po rozgęszczeniu ich życie rodzinne i społeczne wraca do normy.
Myślałam o tym wczoraj, wracając do domu z wizyty w jednym z bieszczadzkich urzędów. Wczoraj była sobota. Jednak Pani Urzędniczka kiedy usłyszała, że mam dom pełen gości i nie dam rady wyrwać się w tygodniu - a sprawa była pilna - specjalnie dla mnie przyszła do pracy w wolnym dla siebie dniu.
Kiedy po raz pierwszy spotkałam się z tak niewiarygodną życzliwością nie umiałam się zachować, zgłupiałam, gały miałam w słup! Teraz po pięciu latach życia tutaj wiem, że nawet wizyta w Urzędzie Skarbowym może być miła! Poza jedną instytucją, która działa tak jak byłam przyzwyczajona - z pełną bezmyślnej bezduszności niekompetencją, reszta urzędowych spraw przebiega w sielankowej, życzliwej i przesympatycznej atmosferze!
Ci ludzie chcą załatwić moje sprawy! Mają te same przepisy co reszta kraju, te same pensje ale każda sprawa jest załatwiana od ręki!
W naszej gminie na kilometr kwadratowy przypada 4 ludzi. W powiecie bieszczadzkim - niewiele więcej.
Myślę, że kłania się Pan Hall i jego mądre wymiary. Wiem na pewno, że miasto nie jest już dla mnie. Ja tak wolę!
W tak nielicznej społeczności nie sposób pozostać anonimowym - tutaj wieści rozchodzą się szybko, po nowinki wystarczy zajść do sklepu. Mam świadomość, że zanim kogokolwiek tu poznaliśmy - my byliśmy znani wszystkim. To bardzo ułatwia. Nikomu nie muszę się przedstawiać, wszyscy i tak wiedzą.
Ponieważ każdy pochodzi z innych stron - tu wszyscy są przyjezdni - nowi mieszkańcy witani są nieufnie lecz bez wrogości. Poziom tolerancji dla odmienności jest wysoki.
Postrzegani jesteśmy jako niegroźni dziwacy ale traktowani uprzejmie i z poszanowaniem naszej godności.
Mam ogromną ochotę opowiedzieć o ludziach tu żyjących lecz temat to delikatny, chcę tym samym szacunkiem się odpłacić, nie urazić nikogo zamieniając ich cechy i zdarzenia z nimi związane w zbiór anegdot (często smakowitych) i kabaret.
Każdego dnia spotykają nas różne sytuacje, czas na omówienie spraw bieżących mamy dopiero późnym wieczorem, i bywa tak, że rozmawiając o nich pękamy ze śmiechu. Kulamy się, bezsilni wobec komizmu rzeczywistości mając dzięki temu wyrobione mięśnie brzucha, zmarszczki mimiczne i zarwane godziny przeznaczone na sen.
Bywa tutaj i pięknie, i śmiesznie, i strasznie. Aby zobrazować jak subtelna to materia przytoczę tylko jedną opowieść:
Nasza bieszczadzka znajoma kupowała od węglarzy węgiel drzewny. Zawsze jeżdżąc do nich widziała zadomowionego tam psa. Za którymś razem - psa nie było. Stało się coś z pieskiem? - pyta.
A nie - odpowiadają - zjedlim!



Pisząc posta siedzę na tarasie i gapię się, to na kozy, to na góry to znów na kwiatki, które posadziłam ostatnio. Pokażę kilka zdjęć w różnych zbliżeniach i znikam.

*