Przed rocznicą

*

Jest w Bieszczadach takie miejsce, które bardzo lubię odwiedzać. Kiedy Maciek chce zrobić mi przyjemność pyta: pojedziemy do Aleksa i Marianny? Nie dzieje się tak zbyt często, ostatnio z powodu zapracowania możemy sobie pozwolić na to - nie częściej niż raz na rok. Niedawno właśnie tam byliśmy. Aleks i Marianna prowadzą klimatyczną knajpkę Stare Sioło w Wetlinie.
Dla mnie tam jest wszystko! W dwóch ślicznych, starych chatach można zjeść, wypić, posłuchać świetnej muzyki i co najważniejsze - spotkać się z gospodarzami. To ludzie wyjątkowi.
Aleks powinien mieć w Bieszczadach pomnik. Poważnie!
Już wyjaśniam. Bieszczady potraktowane przez historię okrutnie - ograbione zostały z tego co tworzy ciągłość kulturową. Zniszczono, zrównano z ziemią, spalono wszystko co przypominało o dawnym dziedzictwie. Taka bieszczadzka rewolucja kulturalna, rolę Przewodniczącego Mao odegrały tu przeróżne "czynniki polityczne".
Nie ma zatem już większości wsi, o ich istnieniu przed laty, świadczą tylko zdziczałe sady owocowych drzew, nie ma już starych domów w tych nielicznych, istniejących wsiach - zostały zmiecione z powierzchni przez wichry tragicznej historii, to co mimo wszystko ocalało - spłonęło, lub porąbane trafiło do pieców - na jedno wychodzi. Nie ma synagog, które były w wielu miejscach, żydowskie cmentarze zarastają chwastem i znikają z powierzchni ziemi z akceptacją takiego stanu rzeczy przez lokalne władze. Do dziś tak jest. Te cerkwie, które nie stały się katolickimi kościołami, niszczeją.
Nie ma przede wszystkim ludzi, którzy są potomkami tamtych, dawnych mieszkańców Bieszczadów.
Mieszkają od dziesięcioleci pod Szczecinem, Zieloną Górą lub w nieznanych nikomu punktach dawnego Związku Radzieckiego. Wywieziono WSZYSTKICH!
Ci, których często bez ich woli przywieziono, by ponownie Bieszczady zaludnić, siłą rzeczy żadnej kulturowej więzi z tą krainą nie poczuli. Nie chcieli mieszkać w drewnianych chatach. Budowali a dziś ich dzieci i wnukowie budują, koszmarne domostwa z pustaków, szpecąc Bieszczady bezlitośnie.
Aleks jest człowiekiem, który ratuje stare, drewniane domy przed zagładą. Jeszcze ich trochę zostało - nie w samych Bieszczadach lecz nieco dalej. Ich właściciele budują sobie murowane belwederki a stare wysłużone chaty rąbią i "utylizują". Od lat Aleks znajduje przeznaczone na śmierć, drewniane chaty i pomaga takim jak my wariatom przenosić je w Bieszczady. Uratował w ten sposób już ponad sto chat! Nie przesadziłam z tym pomnikiem, prawda?
Jest Ojcem Chrzestnym także naszej chaty - to on nam ją znalazł w Świlczy pod Rzeszowem. Gdyby nie on - nie byłoby Chaty Magoda w obecnym kształcie.
Przeniesienie drewnianego domu to spore przedsięwzięcie. Należy go rozebrać, przewieźć i złożyć ponownie. Należy wykonać projekt architektoniczny i uzyskać pozwolenie na budowę.
Nam wstępny projekt wykonał mój były mąż - architekt, co jest dowodem, że ludzie rozstając się, nie muszą koniecznie stawać się wrogami. Mieliśmy nawet kłopot z rozwodem, ponieważ mając podobne poczucie humoru, wywołani na salę sądową wtoczyliśmy się uchachani jakimś dowcipem i Sędzia nie wierzył, że my ten rozwód na poważnie. Na następną sprawę umówiliśmy się, że będziemy rzucać sobie nienawistne spojrzenia, nic jednak z tego nie wyszło, bo przez cały czas starałam się nie patrzeć w stronę byłego, ponieważ jakbym to spojrzenie zobaczyła, to trzeba by mnie było chyba wynosić na noszach - o własnych siłach bym ze śmiechu nie dała rady.

Temu kto mnie rozbawi jestem gotowa wybaczyć wiele!
Tylko śmiech mnie ratował w bolesnych zawirowaniach losu i gdybym nie umiała obracać strasznego w śmieszne to dziś pisałabym bloga "Chata Bez Klamek".
Od lat jestem fanką poczucia humoru Aleksa (jakże zgrabnie udało mi się wrócić do głównego wątku!). Często goście, których do Starego Sioła wysyłamy, opowiadają nam przeróżne anegdoty na temat jego wypowiedzi.
Marianna jest malarką i jej piękne prace można zobaczyć oczywiście w Starym Siole.
Aleksy prowadzi stowarzyszenie na rzecz drewnianego budownictwa i jak tylko prześle mi linka do ich strony (obiecał mi to kilka dni temu ale nadal ni słychu ni widu) to go zamieszczę.

Stare Sioło - wejście:

A tu w środku, Aleksy i ja. Maciek zrobił to zdjęcie w dniu kiedy Aleksa poznaliśmy i zdecydowaliśmy się przenosić chatę. Przepraszam za jakość zdjęć - są już historyczne.




Kolejna sprawa to... o matko! zbliża się rok jak prowadzę bloga!
Dokładnie 25 stycznia zeszłego roku, popełniłam pierwszego posta.
Z tej okazji pragnę obdarować kogoś:

Wyjątkowo pięknym i ciekawym przewodnikiem Dzikie Bieszczady...



oraz ostatnio uszytym do bojkowskiej chaty ptaszkiem. Trochę krzywy, jak to u mnie, ale wybaczcie - to prototyp:




Jeśli ktoś chciałby otrzymać te drobiazgi - proszę zaznaczyć ową chęć w komentarzu pod postem. Wynik losowania podam 25 stycznia właśnie.


No i na koniec informacja. Pewnie już niektórzy zauważyli, że blog Chata Magoda jest zgłoszony do konkursu Blog Roku 2009. Zaglądam sobie na stronę konkursu i widzę, że bierze w nim udział prawie sześć tysięcy blogów. Wiele bardzo interesujących, kilkadziesiąt, może kilkaset rewelacyjnych! Nie mam zatem złudzeń, że skromne i niszowe zapiski wiejskiej kobiety, mogą mieć jakiekolwiek szanse. Jednak zawsze spontanicznie biorę udział w tym co mi przypadnie do gustu a konkurs podobać się może, bo wyłania naprawdę ciekawe blogi i ludzi je piszących. W zeszłorocznej edycji zwyciężyła wspaniała dziewczyna! Gdyby nie konkurs - nigdy pewnie nie usłyszałabym o niej.
Ponadto do kolejnego etapu konkursu przejdą te blogi, które uzyskają największą liczbę głosów. Głosowanie odbywa się za pomocą sms-ów a wpływy z nich - przeznaczone zostaną na cel szczytny: turnusy rehabilitacyjne dla dzieci.
Kto zatem chciałby zagłosować na mojego bloga wspomagając zdrowie dzieci, może to zrobić następująco:
Na numer 7144 należy wysłać wiadomość o treści A00207. Koszt jednego SMS to 1,22 zł brutto.
Nie ukrywam, że każdy głos będzie miłym prezentem. W styczniu oprócz pierwszych urodzin bloga - obchodzę też osobiste urodziny - nie powiem które!

Głosowanie potrwa do 21 stycznia do godziny 12.00.


Zima zasypała wszystkich! Nie będę zatem pokazywać śniegu po pas tylko to, czego może nie wszyscy mają: widoki.
Takie mamy przed domem:









Buba już zdrowa! Piesek zapomniał o operacji i bólu. Hasa wokół domu a w domu najchętniej bawi się w "kocham Burego". Bury nie mieści się już w kadrze i stracił zwinność. Tłuszcz zalewa mu oczy, to znak, ze zima potrzyma jeszcze w tym roku. Jak przyjdzie wiosna z kotka znów zrobi się sznurówka. I tak co roku...

*