O naturze ludzkiej i nie tylko

*

Dziś będzie poważnie.

Mimo mijających lat i doświadczeń różnej natury, ciągle wierzę w dobro tkwiące w ludziach. Wiara ta bierze się z przekonania, że dobro wynika z miłości a przecież wszyscy ludzie chcą kochać i być kochani. Zła moim zdaniem nie ma - jest lęk obezwładniający duszę i on powoduje, że ktoś (i tu można wybrać: ze strachu przed biedą, odrzuceniem, samotnością, śmiesznością i tak dalej) czyni źle.
Można mnie nazwać naiwną, ale tak wierzę i zmieniać się nie chcę!
Zawsze więcej dawałam z siebie niż dostawałam. Nie interesowała mnie jednak swoista buchalteria: ty mi to, to ja ci tamto, nie stawiałam tego na żadnej wadze. Taka jestem, inna być nie umiem. Ostatnio jednak proporcje się zmieniły! Dostaję tyle, że ledwo mogę unieść! Serdeczności, dobroci, pomocy, prezentów. Piszę o tym co czas jakiś, bo brać trzeba umieć a ja uczę się po omacku.
Każdy przejaw ludzkiej życzliwości napełnia ciepłem serce i cieszy, cieszy! Jednak zaraz chciałabym tej osobie nieba przychylić, też sprawić przyjemność.
Umiem tylko podziękować. Słowami zwykłymi wyrazić swą radość, że świat jest pełen wrażliwych, czujących ludzi, że nawet nie znając osobiście dają sygnał, że gdzieś tam, czasem na końcu świata, myślą o nas.
Dziękuję jeszcze raz, z całego serca! Tym wszystkim, których nigdy nawet nie widzieliśmy, nie spotkaliśmy.
Starałam się podziękować wszystkim indywidualnie ale jeszcze tutaj, jeszcze raz, MUSIAŁAM o tym napisać.

Kontynuując posta w tak podniosłym tonie, napisać chcę jak zaczął nam się rok. A zaczął się pięknie!
O miłym sylwestrze już pisałam, drugiego stycznia mieli przyjechać do nas goście co już od dawna są naszymi Przyjaciółmi.
Ludzi, którzy wybierają naszą chatę na wypoczynek łączy bardzo dużo: podobna wrażliwość, poczucie humoru, widzenie świata. Poznają się u nas i - zaprzyjaźniają! No i zrobili nam niespodziankę - skrzyknęli się spontanicznie, w tajemnicy przed nami i przyjechali w większej ilości. Spędziliśmy wspaniale czas, do dziś mam zakwasy ze śmiechu. Przywieźli ze sobą również psy, zatem Buba za jednym zamachem miała do zabawy całe stado! Wokół nas pałętało się pięć dużych psów. I tak jak ich właściciele - psy też się lubią.
Pozostaje mi tylko pokazać zdjęcia psiej radości, w przepięknych okolicznościach przyrody.











Pierwszy raz od trzech tygodni miałam czas pójść na spacer. Buba szalała ze szczęścia!























Stado psów to dla Burego było za wiele. Dwa dni przemieszkał w umywalce, z pogardą izolując się od tłumu.



Na koniec na specjalne życzenie pokażę zdjęcie naszego gościa. Jak się nie tajniaczy i nie robi min - jaśnieje wybitną, męską urodą - żałuję, że nie możecie tego zobaczyć - cóż chciał właśnie tak:



Jeszcze jedno! Wiele osób w listach pytało mnie skąd się bierze nasza pogoda ducha. Jest takie stare, chińskie przysłowie, które od lat sobie powtarzam. Działa!

"Nie możesz sprawić by ptaki rozpaczy nie latały nad twoją głową, ale możesz nie pozwolić, by uwiły sobie na niej gniazdo"

*