:)

*

"Czas się nie śpieszy - to my nie nadążamy". Lew Tołstoj

Zmęczona. Jestem nieludzko zmęczona i równie nieludzko szczęśliwa.
Może cierpię na nieopisaną jeszcze przez medycynę jednostkę chorobową, ale dużo bardziej cieszę się życiem jeśli się solidnie utyram. Oboje z Maćkiem jesteśmy w roboczym ciągu od świtu do ciemnej nocy. Czasem dociera do mnie jak idealnie się uzupełniamy. Bez umawiania się i planów, każde z nas robi to co w danej chwili jest konieczne, pracą dzieląc się według umiejętności i predyspozycji. I to działa! Ponieważ każde z nas robi to czego nie potrafi drugie - szanujemy swoją pracę nawzajem.
Wieczorami otumanieni nieco tysiącem wykonanych za dnia czynności padamy na szczęśliwe twarze.
Gdzieś tam, daleko toczą się ważne sprawy, zmieniany jest bieg historii, my zaś każdego dnia od nowa stajemy świtem, do tego co proste, przewidywalne. Monotonię rozpraszają awarie auta, wodociągu, zwierzątka i ludzie.
W sprawie zwierzątek mam dobrą wiadomość: Beza jest już prawie spokojnym psem! Wprawdzie biega nadal ale już przestała gryźć wszystko co na jej drodze, urosła bardzo i zaczyna wyglądać jak pluszak. Rozumie prawie wszystko, jest posłuszna, miła i kochająca. Kradnie serca wszystkich gości - wspólne zabawy naszych piesków zbierają zawsze dużą widownię, zarykujemy się ze śmiechu patrząc jak maluch sprytnie radzi sobie z opiekuńczą i delikatną Bubą. Cieszymy się bardzo, że jest z nami.
Nie mam czasu robić zdjęć, nie starcza mi już siły aby pisać dalej. Dzieje się tyle spraw - o tym napiszę w następnym poście, kiedy tylko zbiorę się w sobie.
Pokażę parę obrazków i żegnam się przesyłając zmęczone pozdrowienia!

*