Wypalony i lodówka

*

Na początek pragnę wszystkich namówić do obejrzenia filmu. Jeśli macie 28 minut czasu - zachęcam! Film "Wypalony" autorstwa Anny Więckowskiej, mówi o bieszczadzkich smolarzach czyli ludziach, którzy w retortach wypalają węgiel drzewny. Reportaż ten oddaje bieszczadzki klimat, pokazuje ludzi tak, jak ja nie potrafiłabym ich nigdy pokazać. Nie powiem nic więcej by nie popsuć zabawy, jest świetny!
Wystarczy kliknąć na zdjęcie poniżej. Bieszczadzkie retorty zimą:



Wszystkim tęskniącym do innych okoliczności przyrody dedykuję kilka zdjęć jakie dostaliśmy wczoraj od naszych gości. Zrobione zostały podczas wizyty u nas w czerwcu:














Przed wielu laty krążył taki dowcip:
Wszędzie mowa o przewodniej roli partii. Bierzesz gazetę - jest, włączasz radio - jest, w telewisji - jest! Aż strach otworzyć lodówkę!

Osobiście urządziłam taki horror jednemu, filmowemu montażyście. Byłam wtedy na studiach. Na naszą uczelnię zawitała ekipa filmowa, kręcąca film fabularny. Pieniądze jakie miałam na życie, zazwyczaj wydawałam do połowy miesiąca - potem jechałam na kisielkach. A tu możliwość godziwego zarobku w charakterze statysty!
Asystent reżysera, polubił mnie i wstawiał w każde ujęcie - gdzie się dało. Nawet zwalniał mnie z zajęć mówiąc prowadzącym, że jestem niezbędna w jakiejś scenie. No to byłam we wszystkich! Wchodziłam i schodziłam ze schodów, stałam za głównym bohaterem filmu w kolejce, biegałam z pustą torbą po dworcu, by za chwilę witać kogoś przyjeżdżającego. Stałam na korytarzach, gdy przechodzili aktorzy, siedziałam na ławce w parku i tak dalej... Jak się skończyły pieniądze na statystów załapałam się na stawkę aktorską i miałam nawet "zadanie aktorskie". Kiedy film wszedł na ekrany - oczywiście poszłam go zobaczyć. Był artystycznym gniotem, nawet na mękach nie powiem jaki miał tytuł, ale mnie się podobało, bo cały czas śledziłam rozpaczliwe wysiłki montażysty by mnie powycinać z większości ujęć. Nie ze wszystkich mu się udało. Wyobrażam sobie jego przerażenie, gdy w kolejnych opracowywanych scenach wyskakiwałam jak przysłowiowy Filip z konopi. Daję głowę, że gdybyśmy się wtedy spotkali - to by mnie udusił! Za zarobione pieniądze kupiłam sobie przecudownej urody torebkę (kosztowała tyle co średnia krajowa) i nadal żarłam kisielki.

Niedawno Maciek odkrył w internecie forum na tematy budowlane i wnętrzarskie. Ludzie wymieniają się tam swym doświadczeniem związanym z budową i urządzaniem domu, zamieszczają zdjęcia. Zalogował się i na początek pokazał zdjęcie naszego domu, mając nadzieję, na interesujące kontakty z ludźmi doświadczonymi. Po kilku godzinach został rozszyfrowany: przecież to Chata Magoda! napisał ktoś i bach - link do bloga. Maciek mówi, że odebrałam mu całą radość. Już nie ma o czym rozmawiać, bo każdy na blogu może sobie przeczytać.
Blog, czasopisma, radio (tam też się produkowałam niedawno), ma być wydana książka w której będziemy jednymi z bohaterów.
I wtedy pomyślałam, czy aby nie zrobiłam powtórki z przeszłości. Czy aby ktoś nie zacznie się obawiać tę lodówkę otworzyć bo mu wyskoczy Magoda Chata!
Pitagoras powiedział, że we wszystkim powinien być umiar.

Postanowiłam pisać rzadziej. Dać odsapnąć. Nie wyskakiwać z każdego kąta.
Howgh!

*