Historycznie

*

Kiedy pierwszy raz oglądaliśmy ziemię, na której teraz mieszkamy, widzieliśmy bojkowską chatę nie opodal. Należała do innego właściciela i była w takim stanie (a przynajmniej tak nam się wtedy wydawało), że nie przyszło nam do głowy zainteresować się nią. Kiedy jednak stanęliśmy przed perspektywą mieszkania do końca budowy domu - w samochodzie (taki był plan!), Maciek usłyszał, że bojkowska jest do kupienia. Byłam wtedy jeszcze w Szczecinie, sprzedawałam szczeciński dom. Zadzwoniłam do właściciela chaty i po minucie, dogadaliśmy się.
Dopiero potem dowiedzieliśmy się, że to był cud jakiś, ponieważ chata do sprzedaży wystawiona, stała cztery lata, chętnych do jej kupna było wielu, do dziś ciągle spotykamy kogoś, kto z żalem w głosie mówi nam, że ją próbował kupić. Jednak z wielu powodów do transakcji nie dochodziło. Jakby czekała na nas!
Dzięki chacie przeżyliśmy najtrudniejszy czas. Już widzę jak w trzaskające mrozy w tym aucie sobie mieszkam... Głupi ma szczęście i tyle!
Część mieszkalna chaty była maleńka. Ściany były mocno nieszczelne, podłoga spróchniała, rury dziurawe. Przez cztery lata zamieszkiwały ją myszy, popielice i pająki. Spokój miały, czuły się dobrze. Musieliśmy się z nimi jakoś dogadać, bo dobrowolnie nie chciały oddać nam swego terytorium. Zaczęłam od pająków. Z sufitu zwisały firany pajęczyn, ich twórcy odpasieni byli i dorodni. Szmatą na kiju ściągałam te frąfle, pająki spadały mi na twarz. Stadami. Na szczęście nie boję się pająków co nie znaczy, że za nimi przepadam. Jakoś wytrzymałam.
Z myszami było łatwo, bo Niuniuś okazał się mistrzem świata w ich łapaniu. Jednak przez pierwsze noce i tak biegały po nas. Maciek trzymał przy łóżku drewnianego chodaka, którym rzucał na oślep i przez chwilę mieliśmy spokój. Popielice wyprowadziły się dopiero po roku.
Całości dopełniała niebieściutka i łuszcząca się płatami farba, którą pokryte były ściany i sufit. Z sufitu odpadała zawsze do talerzy. W kuchni do garnków - oczywiście.
Kiedy przyszły mrozy i wiatr, chata stała się schronieniem w sensie tylko symbolicznym. Piec działał jak chciał, dymił, nie lubił się rozpalać a w dodatku był bardziej krzywy niż wieża w Pizie. Przez szpary w belkach wiatr rozwiewał nam włosy. Kiedy padał deszcz to poruszanie po domu przypominało slalom pomiędzy porozstawianymi garnkami na deszczówkę. Historię łazienki ( bo w chatach przecież łazienek nie było) już na blogu opisywałam. W kuchni nie miałam odpływu wody, naczynia myłam w misce wychlupując potem wodę przez okno...
Przypomniała mi się teraz pewna historia: mieszkaliśmy w Bieszczadach dopiero dwa tygodnie, jeszcze nie posprzątałam wszystkiego, nie poustawiałam, nie rozpakowałam. Nasze "mieszkanko" wyglądało jakbyśmy należeli do marginesu społecznego. Złożyła nam wizytę studentka socjologii Uniwersytetu Wrocławskiego, z ankietą. Pytania dotyczyły warunków bytowych w Bieszczadach. Pamiętam twarz tej miłej dziewczyny, patrzącej jak myję naczynia w tej misce i wychlupam, kiedy na pytanie jaki sprzęt AGD posiadamy wymieniłam zmywarkę. Inne pytanie brzmiało: "czy widział/a Pan/Pani tramwaj?"
Z czasem jednak zagospodarowaliśmy się i pomimo niedogodności, mieszkało się w chacie nadspodziewanie miło. Paraskewia mieszkająca w chacie przed nami, była dzielną i dobrą kobietą. Wszyscy we wsi wspominają ją z sentymentem. Wszędzie wisiały wianki z suszonych kwiatów - kwiaty kochała. Czuło się dobrą energię.
Dziś to już dla nas historia. Pokażę kilka takich "historycznych" zdjęć, z góry przepraszając za ich jakość - skanowałam je, a fotki są już mocno zdewastowane.


Tak wyglądała bojkowska kiedy widzieliśmy ją po raz pierwszy:

Już mieszkamy!

Pierwsze wspólne zdjęcie przed chatą:

Utykaliśmy szpary czym się dało, niestety nie wiele to pomogło, kot Bury na swym ulubionym miejscu - na drzwiach:

Niuniuś zadomowił się natychmiast:

Ta pokraczna postać na kupie kamieni to ja, tak próbowałam rozsypywać żwir na drodze do chaty. Obok auto, w którym chcieliśmy mieszkać:

Piec co miał charakter:

W jego miejscu stoi teraz kominek. To już druga wersja. Poprzedni Maciek musiał rozebrać - nie podobał się...












Zmagam się z kuchnią. Garnek w prawym rogu zdjęcia był koniecznością, z rury ciekło na potęgę.

Zaczęliśmy już urządzać kuchnię:

Kilka zdjęć z ptasiego pokoju:

Zdjęcia wczorajsze. Mam nadzieję, że również historyczne. Dziś śniegu było trochę mniej.



Buba z Synusiem. Jest dla niego idolką. Synuś robi wszystko tak samo jak ona:

Dwa pieski pilnują bojkowskiej chaty.

Zimny przedmiot pożądania - sopelek:

Po poprzednim poście dostałam kilka listów z ofertami konkretnej pomocy przy kirkucie. Dziękuję z całego serca!

*