Zupa z jednego prawdziwka

*

Po wieczornym nakarmieniu gości usiadłam na progu domu.
U stóp ułożyła się cieplutka i miękka Buba. Przed oczami miałam widok na góry, wieczorne promienie słońca wyprawiały estetyczne i termiczne cuda. Z domu sączyła się nienachalnie muzyka. No raj, w mordkę jeża!
Kilka dni temu minęło pięć lat jak z przewracającym się tirem, zestresowanym Niuniusiem, draceną w doniczce, dobytkiem całym i wizją świetlaną przyszłości - przebyłam tysiąc kilometrów i zaczęłam swoje Bieszczadzkie życie. Nie mogłam spać tej pierwszej nocy. Bardzo nie mogłam. Wyszłam przed próg domu i znalazłam się w absolutnej ciemności! Świat zniknął! Nie widziałam nic. Tak wygląda bezksiężycowa noc poza miastem, w miejscu gdzie nie świecą się żadne światła nie mówiąc już o latarniach. Nie było mnie!
Po chwili Maciek, który wyszedł za mną, zawołał i z jego rąk uleciał księżycowy pył, maleńkie latarenki. To były świetliki. Nałapał ich całą masę i teraz wirowały nad nami w świetlistym tańcu. Świat wrócił.
Od pewnego czasu opisuję tu moje bieszczadzkie życie ale nie napisałam jeszcze najważniejszego. Bez Maćka nie byłoby tego wszystkiego!
To on wybudował dom i remontuje następny. Przez jego ręce przeszła każda deska, każdy szczegół. On każdego dnia łamie sobie głowę jak wykonać to, co wymyśla niestrudzenie jego świrnięta kobieta. On ma cierpliwość, siły i entuzjazm. Bez Maćka to wszystko nie byłoby możliwe.
Nie czyta mojego bloga, lubi z niego pokpiwać. Ale aby obraz mojego życia był pełen nie mogło w nim zabraknąć Maćka - który jest mym najlepszym, niezawodnym przyjacielem.
I wspaniałym Człowiekiem.
Bez jego spokoju, bez jego pracy - czasem ponad siły ludzkie, moje marzenie byłoby tylko mrzonką.
Swym rozsądkiem i życiową mądrością ściąga mnie na ziemię gdy za bardzo rozwijam się w fantasmagoriach ale gdy się uprę - a osioł mógłby się dużo jeszcze w temacie uporu ode mnie nauczyć - to mnie wspiera.





Wielką pasją Maćka stało się grzybobranie. Potrafi po całym dniu pracy jeszcze wybrać się do lasu na grzyby
i znosi je do domu koszami. Wczoraj i dzisiaj uszczęśliwił mnie potworną ilością prawdziwków. Wszystkie były zdrowe a niektóre wyglądały tak:

Z tego największego ugotowałam zupę grzybową dla ośmiu osób.

Reszta się suszy:

W taki sposób musiał kopać fundamenty pod bojkowską chatą:



Dach bojkowskiej

To nie laurka. Maciek istnieje naprawdę. Mogłabym długo pisać jak budował dom, jak co rano robi mi kubek herbaty, jak zawsze mogę na niego liczyć. Gdyby jednak przeczytał tego posta to byłby zdziwiony bo uważa, że jest normalnym facetem. I niech tak zostanie.

*