Coś z niczego, kuszenie i apel

Urodziłam się w czasach kiedy w sklepach było wielkie, efektowne NIC. Na ulicach i w znajomych domach szarość i bylejakość. Domy szare, szare niebo, paltotki ludzi szare, drzewa od kurzu szare, w oczach takoż. A jak coś szare nie było to z pewnością dlatego, że chlaśnięte zostało farbą olejną - jasny orzech. Do dziś nienawidzę tego koloru przez wszystkich wówczas zwanego sraczkowatym. Tęsknota do pięknego domu i zewnętrza w tych szaro - sraczkowatych realiach rodziła się jeno w nielicznych jednostkach. Traf chciał, że padło też na mnie. Odkąd pamiętam starałam się upiększać otoczenie, mając do dyspozycji, rączki dwie, wyobraźnię i czas. Nauczyłam się robić coś z niczego, tak perfekcyjnie, że do dzisiaj kupno nowej, gotowej rzeczy wydaje mi się stratą pieniędzy niepotrzebną. Siła nawyku trzyma mnie w swych szponach. Potrząsa mną i od zakupu odpędza. Już pisałam, że bez żenady grzebałabym po śmietnikach gdybym tylko miała do nich dostęp - niestety na wsi po prostu ich nie ma. Krzywe krzesło, szafa bez nogi, zarwane łóżko i uszczerbiony garnek to skarby moje najcenniejsze. Potem jest ciężka praca, połamane paznokcie, uchlapane ręce i twarz, zakurzony szlifowaniem dom, godziny, dni a czasem miesiące orki i jest! Gotowe! W szczęściu się pławię, obchodzę ze stron wszystkich, głaszczę i patrzę jak na dzieło sztuki. A przecież dalej to jest grat, tylko, że podrasowany.
Malowałam wszystko na biało wtedy gdy nie było to jeszcze tak powszechną modą, przebieliłam się i dziś widząc jak ktoś maluje na biało na przykład miedziane przedmioty - serce mi się z żalu ściska bo to jest raczej psucie niż upiększanie.
Najważniejsze w tym wszystkim jest to, że to jest MOJE. Z główki wyciągnięte, obmyślane po bezsennych nocach, rękami własnymi do życia przywrócone, ustawione, zawieszone, uszyte. Często krzywe ale moje! Potrafię z jednym obrazkiem wędrować po domu, szukać dla niego miejsca najlepszego długo, by trafić na tę harmonię, wewnętrzną harmonię domu.
Czasem korzystam z inspiracji. Pamiętam jak przed laty z zazdrością oglądałam pisma ze zdjęciami domów z innych krajów, jak wściekałam się na naszą, polską biedę i tę szarość właśnie. Dziś moje domy są w czasopismach i nikomu nie zazdroszczę, od nikogo nie ściągam. Nawet często głupio się czymś chwalić bo to dla mnie tak naturalne jak oddychanie, imperatyw taki. Nawet w hotelowych pokojach zawsze coś przestawiałam lub - częściej - chowałam pod łóżko prześlicznej urody obrazki bo patrzeć nie mogłam na nie. Każdy szczegół jest ważny, nawet głupia poduszka jeśli jest z innej bajki to wprowadza zgrzyt.
Wszystkie moje przyjaciółki były takie jak ja. W tych strasznych czasach mieszkałyśmy pięknie, szyjąc, przerabiając niezliczoną ilość razy te same graty, przestawiając je i jak się już nic innego nie dało zrobić - przykrywając je pięknymi tkaninami. W ich domach urządzonych z niczego, każdy czuł się dobrze, domowo i swobodnie. Zawsze w naszych domach pełno było ludzi, dzieci i zwierzaków - w odróżnieniu do innych domów do których nikt nie chciał chodzić mimo, że gospodarze byli miłymi ludźmi. Bo to jak mieszkamy wpływa na nasze samopoczucie, wierzę w to głęboko!
Piszę o tym dzisiaj  bo często dostaję propozycje by komuś coś urządzić, za pieniądze ma się rozumieć. I odmawiam namawiając jednocześnie do odkrycia w czym taka osoba czuje się najlepiej. Moje pomysły i wyroby wynikają z tego kim jestem i jaka jestem. Nie będę tym uszczęśliwiać nikogo bo mogłabym unieszczęśliwić.

Jest jeszcze jeden gorący temat dziś dla mnie bolesny. Boli jak cholera! Ale najpierw mały wstęp.
Uwielbiam czekoladę! Patrzcie mi na usta: CZEKOLADĘ! To wielka moja wstydliwa słabizna. Mogłabym żywić się wyłącznie słodkim - zresztą poniekąd tak właśnie czynię.Uwielbiam! Żyć bez niej nie mogę! Codziennie pożeram, pochłaniam hmmm... więcej niż tabliczkę czekolady, do tego jakieś ciastka, ciasta - Maciek wie, że jak w domu zabraknie słodyczy to ma przechlapane. Będę marudzić. Jestem ekspertem na skalę światową, będąc w Belgii zeżarłam chyba roczne zapasy czekolady w tym kraju. Wokół czekolady toczy się moje życie - ludzie! ja umiałam chować ją przed własnym synem! Jak nie mam jej w domu tracę poczucie bezpieczeństwa!
Mam jednocześnie zasady: słowa należy dotrzymywać, nie wolno się sprzedawać. Za nic. Obiecałam sobie, że blog nie będzie miejscem marketingu. Nigdy! Jeśli piszę o kimś/czymś dobrze, to znaczy, że tak jest. A nie dlatego, że ktoś mnie kusi prezentem czy wymierną korzyścią. No i znalazłam sie w matni! Dostałam propozycję zostania testerem czekolady!!!!!
pod warunkiem, że napiszę o firmie na blogu. Maciek powiedział: zgódź się bo się zamęczysz, ja z kolei - te zasady! No bo coś musi być w życiu  stałe, niezmienne. Nie można, że tego nie a tamto tak bo dają coś co kocham, potrzebuję.
Szarpię się i zmagam z sumieniem własnym. A mam je i wiem co by mi zrobiło jak bym się złamała. Straszne kuku by mi uczyniło. Czekolada przechodzi mi obok zasmarkanego nosa, ryczę jak to piszę a jeśli czytacie tego posta to znaczy, że go puściłam i latam po domu wykrzykując: głupia, głupia, głupia! Jeśli puściłam tego posta to znaczy, że wygrałam z własną słabością, trzymam się zasad, jestem z siebie dumna i - nieszczęśliwa.
Apel do firm wszelakich niniejszym czynię: nie zwracajcie się do mnie z takimi propozycjami, błagam! Nie kuście i nie obiecujcie! Jeśli nie wzięłam tej nieszczęsnej czekolady to z pewnością już niczego więcej nie wezmę!
Pozdrawiam Was serdecznie z przepięknej bieszczadzkiej krainy. Wasza nieprzekupna.