Świat według Buby

*

"Boże pomóż mi być takim człowiekiem, za jakiego uważa mnie mój pies".



Świat według Buby, jest światem dobrym, przyjaznym i pięknym. Zaludniają go cudowni ludzie i miłe zwierzęta. Oczywiście nie dlatego, że tak jest, tylko dlatego, że Buba widzi i otrzymuje wyłącznie dobro. Często się nad tym zastanawiam. Psinka przecież pokorna i uległa, tylko kochająca, tylko tę miłość rozdająca każdemu i zawsze - zawojowuje każdego. Dlaczego my ludzie nie mamy tej prostej umiejętności obdarzania świata zaufaniem, czułością, troską bez uprzedzeń i kombinacji myślowych. Znam kilka takich "ludzkich Bub" ( jednym z przykładów jest mój Maciek) i często widziałam jak łagodnie potrafili rozbrajać największą agresję - życzliwością.
Buba nie chowa urazy, nie jest pamiętliwa, wybacza nam nasze potknięcia i uważnie otacza opieką. Zawsze można na nią liczyć, jest prosta i przewidywalna ale nie nudna. Nigdy nie bywa nachalna, nie upiera się przy swoim a i tak otrzymuje to czego potrzebuje. Od wszystkich.
Wiele się uczę od mych zwierzaków. Przez dwa dziesiątki lat żyjąc pod jednym dachem z ciągle zmieniającą się liczebnie gromadką kotów, obserwując je bacznie, nauczyłam się tego co mądrzy ludzie zwą asertywnością. Kot zawsze robi tylko to, na co ma ochotę ale nigdy nie przyszło mi do głowy aby się na kota gniewać.
O ileż świat byłby prostszy gdybyśmy nie zakładali, że spotka nas coś złego, że ten drugi ktoś knuje i ma nieczyste intencje. Bubą nie jestem, widziałam wiele i często odkrywam w sobie głęboko zakorzeniony strach przed wieloma sytuacjami. Jednak jeśli sobie to uświadamiam, mam szansę. Na szczęście, na uśmiech, na życzliwą relację zwrotną. I proszę - nie mówcie, że tak się nie da, że świat jest okrutny, że pełno jest oszustów - ja to wiem, ale naśladując Bubę nawet jeśli spotykam to wszystko na swojej drodze, w ostatecznym rezultacie - nie krzywdzi mnie to, nie odczuwam dotkliwie, zapominam.

Nie było mnie czas jakiś. Odbyłam ostatnio daleką podróż, zaskakująco miłą choć bardzo męczącą. Po powrocie czekało na mnie wiele listów, życzeń, prezentów. Zabieram się do nadrabiania zaległości, wszystkim z całego serca dziękuję!

Kozy jeszcze nie urodziły, ponowne wyliczenia wykazały, że pomyliliśmy się, termin porodu został przesunięty na połowę kwietnia. Wszystko jeszcze przed nami! Na szczęście wielkie, bo ciężko byłoby mi odżałować gdyby rodziły pod moją nieobecność.

Z dalekiego świata przywiozłam ze sobą przyjaciółkę, z którą - wykorzystując wiosnę, postanowiłyśmy zrobić sobie oczyszczającą głodówkę. Bieszczadzkie powietrze, czysta woda i kontakt z rodzącą się do życia przyrodą są idealnym dopełnieniem. Od lat stosuję wiosenną głodówkę jako kurację na zdrowie. Od lat nie mam żadnych z nim problemów.

Przekornie pokażę kilka fotek świątecznego stołu. Tak było:













Jak pisałam, koty robią to na co mają ochotę. Nasz Bury postanowił wystąpić w roli Kota Wielkanocnego:








Pozdrawiam serdecznie!

P. S. Tuż po opublikowaniu tego posta dowiedziałam się o tragicznym wypadku samolotu pod Smoleńskiem. Ze ściśniętym sercem łączę się ze wszystkimi opłakującymi swych bliskich!

*