Życie na zielono

Przyszło do nas prawdziwe lato! Buchnęło zielenią tak, że Maciek nie nadąża kosić. Zmienność pór roku, to jest ta część naszej codzienności, którą cenię sobie najbardziej. Wszystko ma swój czas i miejsce, jest nieuchronne i paradoksalnie niezmienne. Po miesiącach oczekiwania życie wybucha jak supernowa, cieszy się słońcem, ciepłem, by jesienią zamrzeć i czekać. Bardzo te moje rozważania odkrywcze nieprawdaż? Wybaczcie.
Najbardziej żywotna z żywotnych jest wierzba. Działkę przed laty zastaliśmy zawierzbioną na potęgę, stały w kilku szeregach jako pozostałość po dawnych ogrodzeniach. Wierzbowego kija można wetknąć w ziemię i za chwilę jak tylko dostanie trochę wilgoci - zakwita drobnymi listkami. Fakt ten postrzegałam do niedawna jako utrapienie bo wierzba jak ma kilka lat to jej gałęzie są bardzo kruche, byle wiatr - a tych u nas nie brakuje, i ganiam po łące zbierając połamane gałęzie. A zbierać trzeba, bo zostawione, szybko stają się drzewami. Zakorzeniają się błyskawicznie i wyrywanie ich potem to ciężka dla mnie praca. Żywotność wierzby nie ma sobie równych - kiedyś znajomy z wierzbowych desek zrobił półkę - i co? puściła młode listki! Wierzba rosnąca u nas, oprócz urody nie posiada żadnych innych pożytecznych przeznaczeń, do pieca się nie nadaje bo za mało kaloryczna i nie daje ciepła, na meble - również nie bardzo jak widać. Ostatnio Maciek ściął suchą i wydawało się martwą wierzbę. Pocięte klocki puściły listki!

Zaczęły też kwitnąć roślinki, które wiosną tak pracowicie sadziłam:

Wracając do wierzby, przed domem zostawiliśmy jedną, piękną i dużą. Kiedy przychodzi upał, jej gęste listki są świetnym schronieniem przed słońcem:

Idealnie przed upałami chroni bojkowska chata, na zewnątrz stojące, parne powietrze a w środku miły chłodek. Drewniane domy tak mają. Skryłam się więc i porobiłam zdjęcia widoków z okien bojkowskiej:

Chciałam zrobić piękne zdjęcie pieskom. Buba to profesjonalistka, modeling ma we krwi. Beza jednak z pozowaniem ma zasadniczy kłopot, jest wyłącznie "moja" i zdecydowanie nieszczęśliwa, gdy nie ma kontaktu wzrokowego ze mną. Kiedy zatem patrzę w obiektyw aparatu a nie na nią, zamyka oczy by przeczekać ten ciężki czas. No i na zdjęciach tak to wygląda:

Udało mi się zrobić zdjęcie "Beza zamyślona", o czym myślała? oczywiście o jedzeniu!

Na koniec pimpek sąsiadów, uchwycony na spacerze, oczywiście w cieniu.

Pozdrawiam wszystkich grzecznie i serdecznie!