Portretowo

Właściwie post ten powinien mieć tytuł "Nie wychodząc z kuchni..."
No bo prawie z niej nie wychodzę. Każdy dzień mego bieszczadzkiego życia w kuchni się zaczyna i kończy się w niej. Goście jeść muszą a nakarmienie tylu osób to godziny spędzane na myciu, obieraniu, krojeniu, doprawianiu, gotowaniu, podawaniu i znów myciu...
Jednak myliłby się ten, kto nazwałby moje życie nudnym i pozbawionym wrażeń. Ja z pewnością tak nie powiem. Nie wychodząc z kuchni, jestem poddawana codziennie wielkiej dawce niespodzianek, miłych spotkań, niesamowitych sytuacji. Nie wychodząc z kuchni spotykam się z ludźmi nietuzinkowymi, fascynującymi i często - wybitnymi. Nie wychodząc z onej,  czuwam nad, i organizuję wiele przedsięwzięć i akcji. Nie wychodząc ... jestem w samym centrum wielu wydarzeń. Za sprawą do końca dla mnie nie zrozumiałą, kuchnia ta - przyciąga. Odwiedzają mnie ludzie często przyprowadzani przez wspólnych znajomych, przypadkiem zupełnym, wiedzeni do nas jakąś sprawą lub bez powodu, i spotkania te przybierają często przebieg jak z niewiarygodnego filmowego scenariusza.
Niespodziewane zwroty akcji, spotkania po latach, rzęsistym deszczem spadające przeróżne propozycje...
Przykłady proszę z ostatnich trzech tylko dni:
Nie wychodząc z kuchni udało mi się zainspirować integracyjną akcję na rzecz ratowania kirkutu w Lutowiskach. Pisałam o nim nie raz, niszczejący cmentarz żydowski leży mi na sercu ciężarem wielkim. Kilka dni temu w kuchni mej gościliśmy Szymona - szefa Stowarzyszenia Magurycz. Postać to niesamowita, z jakiejś odrębnej, własnej bajki pełnej pasji, i dla większości ludzi z pewnością - niezrozumiałego poświęcenia. Zacytuję tu jego słowa:  "idea pracy na cmentarzach jest apolityczna, nie służy żadnej instytucji, nie głosi jedynie słusznej wizji historii, nie wynika też z inspiracji religijnych, ale odwołuje się do wrażliwości i potrzeby służenia. Jej istota tkwi w fascynacji różnorodnością i współistnieniem. Remonty cmentarzy i kapliczek oraz krzyży służą ocalaniu pejzażu kulturowego, który współtworzył różnorodny i bogaty krajobraz Karpat."
Szymon wraz z grupą  wolontariuszy zajmie się naszym kirkutem pod warunkiem, że znajdą się na to środki. Właśnie dzisiaj w kuchni (a jakże) odbyliśmy z pewną, mądrą osobą spotkanie, które do sposobu zdobycia tych środków nieco nas przybliżyło. Trzymajcie kochani kciuki bo sprawa jest trudna!
Wracając do kuchennego spotkania z Szymonem: przyjechał do nas z kolegą muzykiem. Siedzimy, rozmawiamy i kolega ów na wieść, że jesteśmy ze Szczecina zaczyna nam opowiadać jak to kiedyś w Szczecinie dla jednej kobiety parawany robił! I cóż to oznacza? A że przemiły muzyk, który robił kiedyś moje parawany, z którym w szczecińskiej kuchni,  przegadaliśmy długie godziny na temat wówczas zupełnie nie znanych mi Bieszczadów - siedzi przede mną w mojej bieszczadzkiej kuchni!!!! Pisałam o nim na blogu tutaj. Od tamtej pory nie brał się już za ślusarstwo, poszedł w kierunku, który podpowiedziało mu serce - muzyki i do tej pory nagrał już dwie płyty. O czym, od mediów trzymając się z daleka - wiedzieć nie mogłam. Niesamowite?
Przed dwoma dniami nie wychodząc z kuchni koordynowałam akcję ratunkową - nasi goście zeszli ze szlaku i zagubili się bieszczadzkich przestrzeniach. Na szczęście nie trzeba było wzywać GOPR-u. Pozdrawiamy Was!
Nie wychodząc z kuchni, staję się z Maćkiem tematem przygotowywanej już do druku książki. Przed kilku laty poznaliśmy niesamowitą postać - bieszczadzkiego pustelnika Jano. Tak! Pustelnika. To, że Jano korzysta z komórki, komputera, robi zdjęcia i wydaje książkę za książką stanowi nową wartość w pojęciu "Pustelnik". Zapiski na temat jego mistycznych doświadczeń z szacunkiem przeczytałam, lecz nie poważę się ich tu streszczać bo niewiele rozumiem. Jano chętnie korzysta z naszego księgozbioru, ma wiedzę rozległą z wielu dziedzin, działa aktywnie na rzecz integracji bieszczadzkich ludzi, robi piękne zdjęcia Bieszczadom. Ponieważ w najnowszej książce podobno wspomina o nas - przyjechał by zrobić nam portrety do tej publikacji.
Ktoś kto fotografuje - sam nie posiada własnych zdjęć. Skorzystaliśmy z  okazji by mieć na pamiątkę nieco fotek, bawiąc się przy tym radośnie. Wahałam się czy pokazać je na blogu ale jest on swoistym dziennikiem naszego życia i po latach - myślę, będzie nam miło je zobaczyć. Zatem wklejam. Jak ktoś nie chce patrzeć - to przecież nie musi.

 A tutaj my z Janem:

Idąc portretowym ściegiem, nasze zwierzątka:

 Jak widać poniżej kózkom do jedzenia pasują nawet taczki!

 Nie wychodząc praktycznie z kuchni, z radością obserwuję jak informacja o pożarze, który pochłonął cały dobytek Witka zatacza szerokie kręgi. Dzięki różnym akcjom na wielu blogach do tej pory uzbierało się grubo ponad tysiąc złotych!!! Wszystkim wrażliwym na nieszczęście innych z całego serca dziękuję!

Nie wychodząc z kuchni, piszę bloga o bieszczadzkim życiu. Do tej pory to miejsce - jak pokazują liczniki - odwiedzone zostało ponad pół miliona razy!!!
Aż nie chce się z kuchni wychodzić.

Po kilku znów zimowych dniach nastała chyba wreszcie wiosna. Pozdrawiam zatem wiosennie i ciepło!