Damą być i pomagamy

Znałam  w życiu tylko jedną prawdziwą Damę.
Dama to dla mnie taka wyjątkowa kobieta, która ma klasę, inteligencję, poczucie humoru, szyk i styl oraz niezwykle rzadką umiejętność prowadzenia interesującej rozmowy z każdym. Ta "moja" dama taka była. Podziwiałam ją w zachwycie bo do tego jeszcze piękna była niespotykanie i zawsze zachowywała się z godnością, niewzruszonym spokojem i niezwykłym taktem. Wzór niedościgniony!
Dama - to ważne, miała psa - suczkę. Kiedyś idąc ulicą zobaczyłam w oddali dziwnie zachowującą się kobietę: wykrzykiwała mięsiste przekleństwa, machała rękami - w jednej trzymała ogromnych rozmiarów gałąź, poły płaszcza powiewały na boki i jeszcze jakiś szal co też powiewał... otoczona była zgrają psów... Na Boga! toż to moja Dama??!!  Kiedy mnie zobaczyła usłyszałam: pomóż mi! te s...syny chcą zgwałcić moją Kropeczkę!
Kropeczka zaś - psia Dama stała sobie grzecznie, łaskawie spoglądając na kawalerów,  wyraźnie rozczarowana, że z gwałtu nici.
Nie byłam nigdy i nie będę Damą. Dlatego bez wstydu, czy poczucia dysonansu - gonię wiejskie Pimpki, które od pewnego czasu koczują pod naszym domem, zakochane bez pamięci w Bezie. A ma skubana powodzenie!!!
No już pogubiliśmy się w rachubach ilu ma adoratorów. Żeby one te Pimpki tylko patrzyły. Gdzie tam! do domu się pchają, pilnować musimy, czujność całą dobę wykazujemy. A wszystkie mniejsze od Bezy, a pięknoty takie, że płakać się chce! Nawet by mi było ich żal, ale jak sobie pomyślę, że konsekwencją nieuwagi za czas jakiś Bezunia obdarzyć nas może większą ilością małych Pimpków, to litość we mnie zamiera i wrzeszczę jak prawdziwa Dama! A Beza ma szlaban! bo jej się wszystkie Pimpki podobają.
Mam nadzieję, że upilnujemy. Nie mieliśmy takich przejść z Bubą - jest tak posłuszna, że jak kazaliśmy do domu wracać to wracała i już. Młoda jednak aż się rwie do bliższych znajomości, latawica jedna!

 

Poniżej jeden z wielbicieli snujący się za dużą blondyną...

 

Ostatni weekend w Lutowiskach uświetniły wyścigi psich zaprzęgów. Jest to coroczna impreza, którą bardzo lubię, jednak ze względu na nasze pieski w tym roku sobie odpuściłam. Całą wieś wypełniły odgłosy szczekania i radosny jazgot, my za to poszłyśmy na spacer. Już pisałam, ze mieszkamy w takiej części wsi, która zwana jest Tajwanem. Popatrzcie jak tu pięknie!

 A to nasze obie chaty widziane ze wzgórza na końcu Tajwanu:

 Snując się radośnie w oddali zobaczyłam... wyścigi psich zaprzęgów, których trasa przebiegała w pięknych okolicznościach przyrody!

 Minionego lata spotkały się dwie moje ulubione blogerki: Asia z Green Canoe i Ita z Jagodowego Zagajnika. Dziewczyny - kochane wariatki - przysłały mi tabliczkę, która wisi na drzwiach kuchni:

Dziękuję kochane!
Dokładam jeszcze kilka zdjęć salonu:

Mahatma Gandhi zapytany kiedyś przez zachodniego dziennikarza: "Panie Gandhi, co pan sądzi o cywilizacji zachodniej?" - odpowiedział: "Cywilizacja zachodnia? To bardzo dobry pomysł".
Dla mnie człowiek cywilizowany to ten, który pomaga, wspiera i opiekuje się potrzebującymi, słabszymi, chorymi, doświadczonymi przez los.
Kilka dni temu naszemu znajomemu spalił się dom wraz z całym dobytkiem.Zobaczcie tutaj. Staramy się pomóc, nie tylko materialnie, dzisiaj Maciek pomaga porządkować miejsce po pożarze. Jest zima, człowiek został bez dachu nad głową... Konieczny jest zakup drewna na nowy dom (postawić go pomogą dobrzy ludzie), potrzebny jest architekt, który za mniejszą niż standardowa stawkę zrobi projekt. Proszę pomyśleć - może ktoś z czytelników bloga będzie mógł jakoś pomóc? Potrzebne jest wszystko! Na początek najważniejszy jest ten projekt, pieniądze na drewno i maszyny do jego obróbki.

Dołączam się też do akcji Tulki. Zajrzyjcie proszę!

Życzę wszystkim miłego dnia!