Jak nie zostałam kobietą roku

Ktoś kto pisze bloga automatycznie wystawia się  na "pokaz". Szkoły polskie nie kładą należytego nacisku na czytanie ze zrozumieniem zatem każdy blogujący spotkał się pewnie z opaczną interpretacją własnych słów. I sensie negatywnym i pozytywnym również. Osobiście przywykłam do różnych reakcji na moją osobę: byłam już aniołem bieszczadzkim i wróżką, byłam też wredotą gardzącą ludźmi ze wsi i miast.
Otrzymywałam też przeróżne propozycje: pracy, współpracy, pilotowania różnych przedsięwzięć, reklamy produktów, usług i osób, ratowania potencjalnych samobójców, odpowiadałam na pytania dotyczące tylu dziedzin, ze gdybym się na nich naprawdę znała to Leonardo da Vinci mógłby u mnie terminować. Myślałam, że nic już mnie zdziwić nie zdoła. A jednakowoż!
Kilka dni temu miły Pan w rozmowie telefonicznej poinformował mnie, że zostałam zgłoszona do corocznego  plebiscytu "Przedsiębiorcza Kobieta Podkarpacia". Przysłano mi mailem informacje o zasadach konkursu i ankietę dla uczestniczki. Czyli sprawa jest poważna.
Wody sodowej nie pijam zatem nie miała szans mi do głowy uderzyć, jednak - przyznam, że przez chwilę krótką rozważałam możliwość takiego uczestnictwa w kontekście "co by to i komu dobrego dało?"
Pomyślałam, że dla bieszczadzkich Pań może byłoby ważne, że jedna z nich brana jest pod uwagę w takich poważnych imprezach. Odrzuciłam jednak szybko ten pomysł bo przede wszystkim, to się w tym, po prostu nie widzę. I koniec, kropka, szlus.
Nie będę się pchała ( a dokładniej nie dam się pchnąć ) ja, kobieta kuchenna, na co dzień polerująca ręcznie powierzchnie płaskie i toalety, pomiędzy szefowe firm w gustownych wdziankach.
Jak na ironię, kiedy przed laty mieszkając w Szczecinie traciłam zdrowie po kilkanaście godzin na dobę pracując dla dobra ogólnego, wyciągając z tarapatów nie jedną instytucję, obficie zasilając budżet miasta - nikt mi takich zaszczytów nie proponował. A teraz gdy zajmuję się głównie realizacją własnych marzeń - taka propozycja spada na mnie znienacka i już niepotrzebnie.
Ewidentny to dowód na teorię, że jak się zbytnio nie nadymać to wszystko samo przychodzi.
Osobie (osobom?) wierzącym w siłę mej przedsiębiorczości za tę wiarę dziękuję. Czuję się zaszczycona nominacją ale nie skorzystam.Proszę mnie dobrze zrozumieć - naprawdę nie pasuję do plebiscytu.
Przy tej okazji zapoznałam się z przysłaną ankietą i znalazłam w niej  pytania o największe sukcesy i marzenia czyli przeszłość i przyszłość.
Przeszłości nie postrzegam w kryteriach sukcesów lecz jako zbiór doświadczeń i tyle mnie one obchodzą ile z nich mogę zrobić użytku. Wielkim moim sukcesem jest to, że żyć się nauczyłam teraźniejszością. Wspominając i marząc mam swoje miejsce tutaj i teraz.
A największym sukcesem jest to, że otoczona jestem ludźmi  wspaniałymi, nietuzinkowymi, mądrymi i dowcipnymi.Wyłącznie! To lepsze od najważniejszych tytułów i plebiscytów. Marzenia to dla mnie stan fizjologiczny, taki jak oddychanie, zawsze jednak realizuję je - może zatem powinnam nazywać je planami?

Otrząsając z siebie pokusę wizerunku kobiety sukcesu pozostanę w sielsko - kuchennych klimatach i podam dziś łatwy przepis na słodkości z ulubioną przeze mnie warzywną zawartością.
Oto przepis na konfiturę z cebuli. A co!
Składniki:
1/2 kg cebuli
2 łyżki koncentratu pomidorowego
2 goździki
imbir
10 dkg cukru
szczypta soli
15 dkg rodzynek
2 łyżki octu winnego
Cebulę kroimy w plastry, podsmażamy na małym ogniu mieszając. dodajemy koncentrat pomidorowy, zmiażdżone goździki, imbir, cukier, sól, ocet winny, mieszamy. Dodajemy namoczone rodzynki, smażymy 15 min pod przykryciem. Do słoików!

Dziś wypuściliśmy w celu pobiegania nasze kozy. Maluchy mają organiczną potrzebę ruchu, niestety na zewnątrz była zima. Kiedy tylko nieco się ociepliło - a czekaliśmy na to z niecierpliwością, otworzyliśmy wrota koziarni. Co to się działo!!!! Pokazuję zdjęcia naszej chudoby wraz z zachwyconymi psami. Zachwyconego Maćka pokażę też.

Na koniec przedstawię naszą "izbę pamięci" w bojkowskiej chacie. Przed laty mieszkał w niej szewc, znaleźliśmy pozostałe po warsztacie - maszynę do szycia butów i drewniane kopyta. Ostatnio wyeksponowaliśmy te znaleziska w kąciku pod schodami:

Życzę wszystkim miłego dnia!