Kilimandżaro

Co to był za rok!!

Rzutem na taśmę zakończyliśmy remont i urządzanie bojkowskiej! Odbyty w niej Sylwester świadczy, że się udało, chata żyje i żyć będzie!
Pojawiła się u nas Beza - pies z ADHD, którą kochamy pomimo wszystko.
Dowiedziałam się wzorem Pana Jourdain z "Mieszczanina Szlachcicem" (który przypominam - z zachwytem przyswoił, iż mówi prozą), że to jak się ubieram całe życie, jest stylem posiadającym nazwę boho.
Dobre wiatry przywiały nam stadko dobrych ludzi, poznaliśmy i w sercu nosimy kolejne wspaniałe ludzkie egzemplarze.
Starzy znajomi i przyjaciele nie zapominają o nas.
Mamy nowego wójta! Człowiek to światły, w świecie bywały, posiadający języki i wykształcenie. Dla naszej gminy nastały być może lepsze czasy.
Moje auto nadal jeździ mimo, iż prawa fizyki mówią, że nie ma takiej możliwości.
Kilka całkowicie prywatnych spraw nam się wspaniale porozwiązywało.
W tym miesiącu miną dwa lata jak prowadzę bloga. Dzięki niemu mogę w setki liczyć niesamowite sytuacje, niespodzianki, miłe chwile i wspaniałe znajomości.
A, a! a  w przeddzień Wigilii dostałam zaproszenie na babskie wejście na Kilimandżaro! Kilimandżaro!!!!!!
 Wyprawa odbędzie się za niecały już rok, zaczynam zatem biegać, ćwiczyć i szlifować formę. Jeśli ktoś w Bieszczadach będąc, zobaczy zziajaną  kobietę "w kwiecie wieku" z plecakiem wypchanym kamieniami, popylającą przez połoniny jak struś pędziwiatr - to będę ja! Biegi po Bieszczadach z tymi kamieniami są koniecznością. Nie mam kondycji. Od kilku lat kursuję między kuchnią a stołem - to na Kilimandżaro nie wystarczy.
Maciek jest przerażony. Dla niego jestem malutka i słabiutka. Jak się poznaliśmy to próbował nosić mnie na rękach po schodach abym się nie męczyła. Wiedział, że latam po górach ale chyba nie dowierzał. Aby mnie teraz zniechęcić wymyślił, że porwą mnie  tubylcy - przysięgam! Jak skończyłam się kulać ze śmiechu, zapytałam  po co tubylcom taka zołza jak ja, to zmienił wersję: mają mnie porwać goryle! Dla goryli może jestem bardziej atrakcyjna? Ale pod choinkę dostałam skarpetki trekingowe na mrozy do - 30 stopni.  Przemyślał sprawę chyba.
Najtrudniejszy w zdobywaniu Kilimandżaro jest ostatni odcinek. Na szczyt wchodzi się nocą, rozrzedzone powietrze, ból głowy spowodowany wysokością (5895 m n.p.m.), przenikający do kości mróz, niewyspanie. Przeżyłam to już wchodząc na Thorong La w Himalajach. Na górę gnała mnie wściekłość na siebie samą, że tak się na własne życzenie morduję. I co? I nic! I idę znów, i znów się będę wściekać!
Nie umiem powiedzieć po co się pcham w góry. Ktoś kiedyś powiedział: bo są!
Wiem tylko, że kiedy już wlezę na sam szczyt - zawsze wtedy mam pewność że mogę wszystko. Nie ma niemożliwych. Moje ciało mnie słucha, wola jest silniejsza od jakichkolwiek ograniczeń. To wersja oficjalna.
A ze wstydem się przyznam, że dla tych widoków gotowa byłabym męczyć się nawet bardziej.

 Zdjęcia ściągnęłam z internetu, w grudniu przywiozę własne!

Decyzja podjęta, oczywiście nie mam jeszcze pieniędzy, odpowiednich ubrań (oprócz skarpetek). Nawet plecaka i śpiwora nie mam. Ale jak się czegoś bardzo, bardzo pragnie to wszystko się układa. Wiem, że tak będzie i tym razem.

Postanowienia noworoczne były zatem łatwe - muszę ćwiczyć, biegać, chodzić po górkach.
W zeszłym roku nasza chata pojawiła się w kilku mediach. Szczególnie miło wspominam współpracę z redakcją czasopisma Dobrze Mieszkaj oraz Panią Malwiną Wrotniak z portalu Bankier.pl - jakoś mi ten bankier nie pasował do nas, ale Pani Malwina była uparta i tak na dodatek miła, że po kilku miesiącach uników i odkładania przeze mnie tematu - popracowałyśmy nad wywiadem. Efekt tutaj . Dziękuję za przemiły kontakt i życzę wszystkiego dobrego!
Pod koniec roku  postanowiłam - namawiana przez Maćka - zrobić sobie wyjątkowy prezent - kupiłam  aparat. Trudno byłoby dogodzić sobie bardziej! Aparat - polecany przez zawodowego fotografika, okazał sie nieludzko skomplikowany w obsłudze. Aby zrobić nim zdjęcia konieczne są chyba specjalistyczne kursy. Tysiące funkcji, ustawień, przycisków, wariantów. A program auto - zachwalany przez producenta jako "inteligentny" mógłby buty czyścić mojemu poprzedniemu aparacikowi. Wiedzę o fotografowaniu mam  bliską zeru zatem zrobienie dobrego zdjęcia graniczy z cudem. Wściekłam się na siebie, wydałam tyle pieniędzy i mam tylko stres! Okazało się, że lepsze zdjęcia wychodzą mi małą, starą pstrykaweczką! Kiedy to do mnie dotarło mało się nie poryczałam. Teraz po kilku dniach zrozumiałam, że jak się jest idiotą to aparat powinno się kupować dla idiotów właśnie. Nawet myślałam, żeby go sprzedać na allegro, ale jak już wielokrotnie wspominałam moja głupota ustępuje tylko uporowi. Zatem wpędzając się w gigantyczne doły i niebotyczne frustracje będę próbowała robić nim zdjęcia.Nie potrzebuję wrogów - sama jestem w stanie zrobić sobie wymyślne i atrakcyjne kuku Taki akcencik na koniec dobrego roku.
Noworoczny świt przed naszą chatą:

Śpiące zwierzątka w sylwestrową noc, Buba:

 Beza:

Buba z Burym:

 Już wyspane. Na tym zdjęciu widać, jak Beza przerosła już swą starszą siostrę:

Kochani pragnę tą drogą podziękować za wspaniałe niespodzianki jakie przyszły do mnie pocztą: życzenia, piękne kartki, dzieła Waszych rąk, i całe morze czekolady! Tylko jednego dnia nasza dzielna listonoszka przytargała w kilku przesyłkach dziesięć tabliczek czekolady! Za każdym razem otwierając przesyłki od nieznanych mi osobiście osób czułam wzruszenie. Dziękuję! Dziękuję! Dziękuję! Za tyle życzliwości i serdeczności! Dobro wraca - niechaj wróci do Was w dwójnasób! Dziękuję za wszystkie niezwykłe życzenia w mailach i komentarzach, za dowody sympatii. Myśląc o Was wszystkich posyłam życzenia aby ten rok był dla Was dobry, łaskawy, przyniósł spełnienie i radość, zdrowie chorującym, miłość samotnym.