Spacer po połoninie

" Jeśli chcesz żyć szczęśliwie, nie przejmuj się tym, że uważają cię za głupca".

 Seneka Młodszy

Wczoraj wybraliśmy się na połoninę Caryńską. Z powodu, że pięknie, z powodu, że lubimy no i, że ten mój trening przed Kilimandżaro. Ja to mam dobrze! Jak chcę po górach to mam je pod nosem.
Zima przedziwna tego roku, bardziej wiośniana. Jednakowoż w górach śnieg jest, o czym donoszę z radością i zdjęciami dowodzę:

W górach pogoda potrafi zmieniać się błyskawicznie, powyższe i poniższe zdjęcia dzieli tylko 10 minut.

 Im niżej tym śniegu mniej:

 Stary cmentarz w Brzegach pod Caryńską:

 Przed Lutowiskami droga prowadzi przez szczyt Ostrego - tam zawsze jest mgła i zimą i latem.

Kilka dni temu musiałam znów dorzucić do swego wieku kolejny rok. Wprawdzie nie prowadząc działalności gospodarczej tylko rolniczą nie jestem vat -owcem zatem wiek liczę sobie bez vat - u  tudzież - co jeszcze całkiem nieźle wygląda. Jednak jak zawsze mogąc w każdej sytuacji liczyć na moje przyjaciółki - to i teraz, wiek mój w kontekście Kilimandżaro mi wypomniały z licznymi komentarzami na temat mego mentalnego nierozgarnięcia, roztoczyły przede mną liczne wizje jeszcze liczniejszych przypadłości jakie po tym szaleństwie ciągnąć się za mną będą przez już niestety skrócone głupotą życie. Wszystkie  te miłe dla ucha uwagi zrodziły się  oczywiście z miłości. Do mnie. No to ja Wam kochane serdecznie dziękuję!
I przypominam, że NIGDY nie kierowałam się w życiu zdrowym rozsądkiem, że ZAWSZE decydowałam i postępowałam wdług swych "autorskich" pomysłów, że SAMA płaciłam za własne błędy i OSOBIŚCIE jestem z tego powodu szczęśliwa. Wsłuchiwanie się we własne organy, czy aby nie strzyka, kłuje czy boli to nie dla mnie. Od wielu lat dbam o moje ciało: karmię je, myję, odziewam zatem uważam, że łaski mi nie zrobi jak mnie wyniesie na wzmiankowane Kilimandżaro!
I pytam się jeszcze kiedy to? no kiedy! oglądałam się na jakiekolwiek ograniczenia, stereotypy i  ludzkie gadanie??? Czy teksty: nie wypada kobiecie..., w Twoim wieku..., nie dasz rady... i temu podobne - cofnęły mnie przed realizacją mych marzeń? Bo ja sobie nie przypominam a demencja mnie jeszcze nie dopadła.
Przypominam sobie za to dokładnie, że zawsze szłam pod prąd, robiłam rzeczy trudne i wielu środowiskach niepopularne, gust miałam niszowy i kontrowersyjny. Byłam i jestem odporna na inne niż moja opinie i im więcej mam lat tym odporniejsza jestem.
Znalazłam swoje miejsce  w krainie, w której starsi panowie przechadzają się w kowbojskich kapeluszach, ludzie jeżdżą konno do sklepu, młodzi anarchiści przeżywający tu miesiąc za 200 zł są moimi dobrymi znajomymi, a inni znajomi - z wyboru przez okrągły rok mieszkają w indiańskich tipi, barakowozach i glinianych lepiankach bez wody i prądu. I nikt im tego nie ma za złe, nikt ich tutaj palcami nie wytyka. Sama także owymi palcami wytykana się nie czuję.
Bieszczady przygarniają każdego myślącego inaczej, a bieszczadzcy ludzie nie dziwią się już niczemu.
W powyższym kontekście jestem obrzydliwie normalna, do znudzenia przewidywalna co jest dla mnie miłą odmianą.
A Was przyjaciółki moje, jędze najdroższe, kocham niezmiennie.

Teraz pokazuję gotowe już poncho, które udziergałam dla osoby, która zapisze się  pod poprzednim postem:

Na koniec kilka nowości w bojkowskiej. Wymieniłam wielki "uszaty" fotel na dwa mniejsze za to jasne. Ten wielki znalazł swoje miejsce na tarasie.

Podobno dziś w nocy ma spaść śnieg - zobaczymy.
Pozdrawiam serdecznie!