Oddaję

Uff! Obrobiłam się, dwa domy po świąteczno-sylwestrowych szaleństwach posprzątane, wszystko poprane i poukładane. Główkuję intensywnie jak to będzie funkcjonowało gdy będzie pełen sezon. To jest wyzwanie logistyczne!
Wieczory umila  mi lektura, udało się nam wyszperać w księgarni reprint pracy "Na pograniczu Łemkowsko  -  Bojkowskiem. Zarys etnograficzny" autorstwa Jana Falkowskiego i Bazylego Pasznyckiego a wydanej przez Towarzystwo Ludoznawcze we Lwowie w 1935 roku. Zreprodukowanej przez współczesne wydawnictwo Ruthenus.
Książka zawiera wiele zdjęć, rycin i niesamowitych spisów zwyczajów, opisów życia, pracy i wierzeń.
Z rozczuleniem czytam słowa: "Jeżeli jaskółka uderzy w przelocie, krowa zachoruje" albo: "Ogólnem lekarstwem na chore bydło to zalewać świaszczenynom (święcona woda, albo pomyje ze świętego wieczoru). Nacierać grzbiet spirytusem drzewnym, bo to jest wielkie lekarstwo dla bydła, nacierać i stawiać gwoździki  do piersi, nóg i grzbietu. Wszelka paskuda wypadnie i zwierzę wyzdrowieje."
A jak zapewnić sobie pieniądze? Bardzo prosto: "trzeba wziąć jakąś monetę, przywiązać pod lewą pachą i nosić przez dziewięć dni. Przez ten czas  nie można się ani myć, ani modlić, ani też myśleć o Bogu. Po dziewięciu dniach trzeba pójść na granicę wsi i czekać do północy.Jeżeli przetrzyma się rozmaite strachy, które się tam będą ukazywać, moneta ta przywiąże się do posiadacza i będzie mu przynosić pieniądze".
Pomijając powyższe smakowitości książka jest fascynująca! Zamykam oczy i widzę ten nieaktualny już świat. Pomyśleć, że istniał jeszcze 70 lat temu!
Kochani! 25 stycznia będzie druga rocznica tego bloga. Pisząc na początku ot tak, właściwie dla siebie, na pamiątkę, poznałam w ciągu tych dwóch lat wiele wspaniałych osób, dostałam taką dawkę serdeczności, że wystarczyć mogłaby na dłuuugie lata. Każdy mój problem był rozwiązywany przez Was, zawsze znalazł się ktoś, kto podesłał linka, napisał list, rozwiał mroki mej niewiedzy. Ostatnio kiedy napisałam o mych zmaganiach z nowym, sakramencko skomplikowanym (dla mnie) aparatem, jestem taktownie i bardzo kompetentnie przeprowadzana przez meandry fotograficznej wiedzy przez wspaniałą Panią Małgorzatę! Ponieważ mieszkamy od siebie ok 2000 kilometrów, wykłady prowadzone są cierpliwie drogą mejlową. Mam najlepszą nauczycielkę świata! To tylko najświeższy przykład...
Pragnę z okazji rocznicy oddać - podać dalej, choć część tego dobra. Pomyślałam, że przygotuję prezent. Kilka postów wstecz dostałam sporo komentarzy i listów chwalących ubranko w jakim pojawiłam się na zdjęciach.

 Zatem robię poncho! Włóczkę wyrobiłam do ostatniej nitki jakiś czas temu, kupiłam zatem w ciuchlandzie sweter i szalik do sprucia, kilka motków włóczki w sklepie - nie będzie to zatem ta sama kolorystyka bo nie udało się mi zdobyć takich kolorów.

Jeśli ktoś chciałby takie ponczo dostać, proszę o komentarz. Ale to nie koniec. Nie trzeba jak przy zwykłym "candy" pisać na swym blogu o tym. Mam inną prośbę: każda osoba, która miałaby ochotę na ten ciuszek, niech wpłaci jakąś kwotę (może być to przysłowiowa złotówka, nie chodzi o wysokość wpłaty ale o gest) na konto na stronie Ori .
Ori sprawia, że ten świat jest lepszy, dzięki niej słowo "człowiek" nadal brzmi dumnie. Ratuje głodzone, maltretowane przez innych "ludzi" zwierzaki. Jest zawsze tam, gdzie wielu z nas odwraca głowę - bo to zbyt okropne. Poświęca swój czas, pieniądze, siły i serce. Ogromne serce!
Sama właśnie przed chwilą wpłaciłam, ile mogłam.
Kochani, nie przysyłajcie mi dowodów wpłat - ja ufam czytelnikom tego bloga, wiele razy miałam dowody, że jesteście ludźmi wspaniałymi, odpowiedzialnymi i - że serca Wam nie brak.
Do poncha dokładam - dla drugiej osoby, słoiczek dżemu marchewkowego. Też go muszę zrobić bo już mi się skończył.
Zatem losowanie odbędzie się 25 stycznia - wyniki podam dzień później.
Jeśli ta rocznica pozwoli uratować choć jednego głodnego i chorego zwierzaka - będzie to dla mnie najlepszy prezent! Mam nadzieję, że taka forma nikogo nie urazi.
Pokażę dzisiaj ostatnie jeszcze dotąd nie prezentowane pomieszczenie z bojkowskiej - salonik kominkowy przy schodach. Warunki do fotografowania - fatalne bo ciemne, stare bale, mało światła, niewielkie pomieszczenie - za to bardzo wysokie  (ponad 8 m!). Pogubiłam się w tych iso, migawkach i przesłonach, zatem zdjęcia niestety nie wyszły takie  na jakie miałam nadzieję, ale coś widać - zatem pokazuję:

 Typowa scenka: Maciek nosi drewno a ja z aparatem...

 Chata ma 22 metry długości. Tutaj na zdjęciach - od końca do końca:

 Powyżej widok z rybiego pokoju na ptasi, poniżej - odwrotnie.

Przesyłam pozdrowienia z białych Bieszczadów!!!!