Miętowo, tiramisu i bieszczadzkie rodeo

Pewnie znajdą się ludzie, którzy mięty nie lubią. Świat jest pełen różnorodności.
Dla mnie czas, kiedy bieszczadzkie łąki zaczynają pachnąć miętą to ten ulubiony. Mięty mamy dostatek, po kokardkę, zwana tutaj jest "krowią miętą" bo ponoć jak się krowa przeje to wcina ją, i po kłopocie. Sprawdziłam, że na ludzi też działa.
Wybrałam się niedawno na miętowe żniwa a potem zrobiłam syrop, zainspirowana przepisem Bei.

Miętę wtykam do wszystkiego: do napojów, sosów, jesienią robię sok jabłkowy i jabłka z miętą.

A znacie przepis na tiramisu, które się robi w 15 minut?
Dokładnie z zegarkiem w ręku 15 minut pracy.
Potrzebne:
2 paczki biszkoptów
12 dkg cukru pudru
2 opakowania serka Mascarpone (50 dkg)
5 żółtek
cukier waniliowy
kakao
gorzka czekolada
4 łyżeczki kawy rozpuszczalnej
1 łyżka amaretto

 Ubijamy żółtka z cukrem pudrem i waniliowym, potem dodajemy po łyżce serka. Masa gotowa.
W półtorej szklanki mocnej kawy z amaretto, maczamy biszkopty i układamy w formie, potem nakładamy masę i znów warstwę biszkoptów i znów masę. Posypujemy łyżeczką kakao i startą czekoladą. Gotowe! Teraz musi postać w lodówce co najmniej 2 godziny.

Dzisiaj słodko i pachnąco bo tak mogę wyrazić swą radość, że jeszcze żyjemy.
Rano zobaczyłam przed domem stado koni, które z upodobaniem deptały po moich roślinach. Jeden z sąsiadów lubi mieć konie ale nie lubi o nie dbać - to się wałęsają po wsi. Wygoniłyśmy z pieskami szkodniki za bramę gdy nagle jeden z koni zaatakował Bezę. Próbowałam odwrócić  jego uwagę ( nie pytajcie mnie co w tym celu robiłam) i udało się -  pogonił na mnie! To zdecydowanie nie była pora by udawać bohaterkę: rzuciłam psom komendę spadamy! ( no, brzmiało to może nieco dosadniej) i pędem rzuciłyśmy się do domu, a za nami całe stado. W ostatniej chwili dopadłyśmy do drzwi. Mam nadzieję, że konie nie zagustują w ekscytującej rozrywce i nie pojawią się jutro rano na ripleya.
Ten sam sąsiad jakiś czas temu, alarmowany przez inną sąsiadkę, że pod jej domem leży jego koń i wygląda na chorego - zjawił się po dwóch dniach dopiero, gdy zagroziła, że wezwie na jego koszt weterynarza. Miłośnik koni taki.
Kilka dni temu przeganiałyśmy dla odmiany krowy. Jedna z nich stała bez ruchu nie reagując na nic, machałam kijaszkiem, darłam się - no nic do niej nie docierało, zawiesiła się. Dopiero po chwili zauważyłam, że się skubana przegląda w oknie drewutni!
Uratowana Beza:

Na koniec prawdziwym miłośnikom zwierząt chcę polecić książkę Dean'a Koontz'a, którą wciągnęłam nosem w jeden wieczór: "Wielkie Małe Życie. Wspomnienia o radosnym psie". Opowieść o mądrej, pięknej goldence, która odmieniła życie człowieka. Dostaliśmy tę książkę od naszych gości z komentarzem, że jest ona o naszej Bubie, i faktycznie czytając, miałam wrażenie, że na kartach tej książki zawarte jest wszystko co o naszej pannie mogłabym powiedzieć, tylko nie potrafiłabym tego tak pięknie ująć. Chętnie przepisałabym tu całą książkę od deski do deski ale się powstrzymam i zacytuję tylko takie słowa:
" Było jej wszystkiego jakieś trzydzieści kilo, czasem nazywałem ją Małą, żyła mniej niż dwanaście lat. W tym wielkim świecie była czymś maleńkim, ale pod wszystkimi ważnymi względami, a należy do nich także jej wpływ na tych, którzy ją kochali, jej życie było wielkie.
W każdym małym życiu można dostrzec wielką prawdę i piękno, i przebłysk całości wszechświata. Jeśli pozwolimy się uwieść urodzie tego co zwykłe, wszystko się stanie dla nas nadzwyczajne."

 Kilka zdjęć bojkowskiej chaty:

Miłej nocy życzę!