Telegraficznie

Rano budzę się w bajce.Okno mam na wschód słońca. To co posypało z nieba, leży, skrzy, lśni i dech zapiera.

W celu przygotowania śniadania dla gości, brnę pod górkę, nogi wkładając w ślady jakie zrobił Maciek.

Przed chatą czekają na mnie zwierzątka.

 Zanim wejdę do domu odwiedzam kozy.
Po tym jak nasza Ruda zakończyła tragicznie życie w paszczy wilka, długo nie mogliśmy dojść do siebie. Nasze kozy w ramach turystyki seksualnej powędrowały do sąsiadów i capa. A tam oprócz rozrywki i karesów spotkały się z brutalną bieszczadzką rzeczywistością.
Minęło trochę czasu i znów mamy trzy kozy. Przedstawiam Śnieżynkę!
Kózka ma austriackie pochodzenie, zamiast standardowych dwóch strzyków posiada ich cztery a w zamian nie ma rogów. Takie kozie dziwadełko. Nikogo nie zaskoczę , że Maciek ją polubił.
Zajmuje się wyłącznie jedzeniem. Co zresztą widać na załączonych obrazkach.
Uprzejmie donoszę, że wszystkie kozy są w ciąży i co się będzie wiosną działo, przerasta moje wyobrażenie.

Piesków do koziarni nie wpuszczam zatem same dbają o swoje rozrywki. Pracowicie kopią tunele w śniegu;

Śnieg sięga tak wysoko, że przemieszczać mogą się wyłącznie wyskakując w górę wielkimi susami. Czy Beza nie wygląda na tym zdjęciu jak wypasiona foczka?

Zaglądam na ośnieżony taras.

 Tu trwa kontrola jakości odśnieżania:

 Bojkowska w zimowej szacie:

 Chata Magoda też zimą nie wygląda szpetnie. Dym z komina to znak, że gospodarze już wstali. Nikt w Bieszczadach nie wejdzie do sąsiadów jeśli nie ma dymu.

 Po śniadaniu wracam do bojkowskiej. W pokoju ptasim zawiesiłam pięknie rzeźbione lustro:

 Ostatnio doszło nieco ptaszków:

 A tu widok z okna w ptasim pokoju:

 Tu  widok z rybiego:

 Przed remontem miejsce w którym jest rybi pokój wyglądało tak:

Teraz wygląda tak:

Powyżej łóżko wykonane przez Maćka, poniżej małe (170 cm długości!) łóżko z klasztoru. Zakonnice w nim spały. Na łóżku patchwork zszyty przeze mnie własnoręcznie. Pękam z dumy! Ma brata bliźniaka na łóżku obok.

Kilka planów ogólnych:

Szafa - oczywiście dzieło Maćka.

Zamek do szafy z fikuśną klamką:

 Rączkami wykonałam abażury na lampki nocne:

Tu też rączkami rybka:

A tę rybkę wykonałam na warsztatach ceramicznych w galerii Barak, w sąsiedniej wsi.

Tę dużą, również ceramiczną rybę przywiozłam z Tunezji:

A te maluchy wyszperałam z wielkiego kosza z glinianymi kadzidełkami w Katmandu:

Dwie takie czekały na mnie na Korsyce:

 By nie zamęczać historią każdej ryby, zbiorczo - prezenty i zakupy, muszle i kamyki zbierane na różnych plażach świata:

 Trochę szczegółów i wychodzimy z pokoju.

 Przedstawiam sposób na odśnieżanie drogi dojazdowej:

Dzisiaj jak widać konwencja telegraficznego skrótu.
By się nie wyłamywać, skrótowo napiszę o tym co mnie ostatnio ucieszyło. A mianowicie dwie wiadomości:
pierwsza to taka, że Polacy zajmują trzecie miejsce w Europie  pod względem ilorazu inteligencji! Aha!
A druga rozczuliła mnie serdecznie: portugalski historyk grzebiąc przez dwadzieścia lat po dokumentach odkrył, że Krzysztof Kolumb był synem polskiego króla Władysława III. Kto nie wierzy niech poczyta tutaj i tutaj. A Amerykanie nie chcą nam znieść wiz!
Pragnę też powiedzieć, że karmię psa z szerlokiem. Kto jeszcze tego nie robi zapraszam na stronę.

Jak widać na zdjęciach z bojkowskiej, do zrobienia zostało już niewiele.Właściwie pozostało tylko sprzątanie, poustawianie kilku sprzętów, zawieszenie tego i owego. Koniec! Remont dobiegł końca. Prawie dwa lata wysiłku i pracy... Ale się udało!  Za kilka dni przeprowadzamy się do siebie a bojkowską oddamy  gościom. Dobrze się nam tu mieszkało, spokojnie i radośnie.
Teraz pochłoną mnie przygotowania do Świąt i Sylwestra. Zwyczajne życie. 
Jestem w trakcie klejenia choinki z modrzewiowych szyszek:

 Ponieważ dawno, dawno nie podawałam żadnego przepisu, dziś będą proziaki. Znacie?
To regionalne placki z Podkarpacia. Jadano je często zamiast chleba. Smakują wybornie z twarożkiem na przykład. A robi się je tak:
Składniki:

 soda oczyszczona 1 łyżka
 mąka pszenna 1 kg
zsiadłe mleko lub maślanka 0,5 l
sól  według uznania
może być jajko (nie musi)

Wszystkie składniki trzeba połączyć, ciasto wyrobić, rozwałkować, pokroić w kawałki i smażyć z obu stron,  z małą ilością tłuszczu (oryginalnie smażono bez - na płycie kuchennej).

Niestety gotowych proziaków nie zdjęłam bo aparat znów odmówił współpracy.
Kochani! Nie wiem czy czas mi pozwoli zaglądnąć tu przed końcem roku. Może tak być, że to ostatni w tym roku post.
Z okazji i bez okazji życzę wszystkim aby byli szczęśliwi! Każdy człowiek szczęściem przepełniony to lepszy świat. Ktoś kto jest szczęśliwy nie krzywdzi, nie zawiści, nikomu źle nie życzy.
Zacytuję tu mego ulubionego Antoniego:
 "W życiu nie ma takiej chwili, abyśmy nie mieli wszystkiego, co potrzebne, aby czuć się szczęśliwymi. Pomyśl o tym przez minutę [...]. Jeśli jesteś nieszczęśliwy, to dlatego, że cały czas myślisz raczej o tym, czego nie masz, zamiast koncentrować się na tym, co masz w danej chwili."

 Anthony de Mello

I jeszcze jeden cytat:

 "Podstawą szczęścia jest wolność, a podstawą wolności odwaga."

Tukidydes

Miejmy odwagę być szczęśliwymi!

Żegnam się zatem do przyszłego roku, dziękując WSZYSTKIM! za życzliwość, serdeczność, obecność, wsparcie, życzenia, prezenty, dobre myśli i słowa. Przytulam do serca i szczęścia życzę!