Hurtowo

Tak zwana życiowa mądrość jest mi kompletnie obca. Idę przez życie tak jak większość - po omacku, intuicyjnie, na węch.Kiedy uruchamiałam rozumowanie, pakowałam się w duże kłopoty, intuicja zaś nigdy mnie nie zawiodła.
Często słyszę od różnych osób, że jestem mądra, nic bardziej błędnego. To złudzenie, pozór. Ja tylko tak wyglądam. Kiedy potrzebuję wiedzieć co uczynić, wyłączam myślenie, zamykam oczy i pozwalam by rozwiązanie problemu przyszło samo. Zazwyczaj przychodzi.Potrzebna jest do tego cisza i spokój w środku. Decyzje pod presją, w pośpiechu prowadziły mnie w samo jądro chaosu. Za niektóre z nich płacę do dziś. Jak ten wewnętrzny spokój osiągnąć? Mam na to jedną niezawodną receptę: nie należy siebie i swego życia traktować ze śmiertelną powagą. W morzu ludzkich istnień nasze nie jest tym najważniejszym, nie tylko za kilka lat ale nawet za kilka chwil to co dzieje się w naszym życiu przestanie mieć jakiekolwiek znaczenie. Ludzkie opinie, kłopoty czy ból spowodowany czymś nieodwracalnym minie bo mija wszystko. Okrutne? Prawdziwe!
Na skopany tyłek stosuję balsam niemyślenia. Długo się tego uczyłam, że nie jestem centrum wszechświata, że inni czują to samo, że nikogo nie obchodzą moje "rozpacze", a większość z nich to po prostu nieistotne pierdoły. Dystans do siebie pozwala przejść przez życie i tego się będę trzymać.
W swym poprzednim życiu zawodowo miałam intensywne kontakty z celebrytami - choć wtedy jeszcze nie byli tak nazywani. Pamiętam jak znajoma telewizyjna dziennikarka stoczyła się na dno rozpaczy bo w prowadzonym programie "wyglądała okropnie". Szczerze mówiąc widziałam ten program i najbardziej przeszkadzała mi nie jej fryzura ale brak kompetencji, miałam jednak przed sobą kobietę w stanie psychicznym na krok przed samobójstwem bo źle ustawione światło wydłużyło jej nos. A depresje spowodowane nieprzychylną recenzją? brrr...
Ludzie łatwo stają się niewolnikami "opinii publicznej".
Wystarczy mieć pewność słuszności swej decyzji czy wybranej drogi, pewność, że nie krzywdzi się innych, pewność, że w gruncie rzeczy jest to niespecjalnie istotne dla losów świata a większość problemów staje się prostsza. Są sprawy na które wpływu nie mamy jak choroba, odejście bliskiej osoby na przykład - warto siły zachować na takie sytuacje.
Słuchanie siebie w ciszy i spokoju  zalecam na wszelkie okoliczności.
Dostaję dużo listów z pytaniami: jak? Jak podjąć decyzję, jak stworzyć taki klimat, jak żyć. A skąd ja mam to wiedzieć? Nie znam osoby, na oczy nie widziałam i mam mówić jak ona ma żyć? Jeszcze mi nie odbiło, nie jestem Panią Guru.
Nazbierało mi się kilkanaście takich listów do odpowiedzi. Pozwalam sobie odpowiedzieć tutaj, hurtem: nie wiem! No kurde nie wiem!!!
Mnie udało się znaleźć miejsce gdzie czuję się szczęśliwa. Ale mam granitową pewność, że nie o miejsce tu chodzi. Pisałam o tym nie raz: trzeba siebie polubić, zaakceptować, uwierzyć sobie i siebie słuchać. Nie innych. Nie da się przenieść najlepszych nawet wzorów żywcem we własne. Cieszy wyłącznie to co sami wymyślimy, wydrapiemy, wypracujemy. Prezentów, złotego deszczu z nieba się nie szanuje.
Uczę się na własnych błędach, cudze są dydaktycznie nieprzekonujące. To bardzo ważne by się uczyć ustawicznie,  gdy powielamy cudze wzory, to stają się  błędami tyle, że cudzymi. Potrzebne są własne - podkreślam.
Każdy człowiek jest niepowtarzalny.
Jeśli ktoś wytyka mi sposób w jaki myślę, żyję, działam - nie podważa tym podstaw mojego szczęścia. Wyraża tylko swoje stanowisko - nic, absolutnie nic więcej.
Pozwolę sobie jeszcze odpowiedzieć również hurtowo na inny rodzaj listów, ich treść brzmi zazwyczaj tak: chciałbym/chciałabym przenieść się w Bieszczady i żyć tak jak wy. Proszę napisać coś co by mnie przekonało, że byłaby to słuszna decyzja.
O matko z córką! Jak czytam takie słowa to głupieję. Dlaczego mam agitować i przekonywać? No nie rozumiem.
Odpisuję zatem i niniejszym: nie czuję się na siłach namawiać Pani/Pana do czegokolwiek. Jeśli będzie Pan/Pani zdecydowana chętnie pomogę w konkretnych sprawach. Z poważaniem.

Mam nadzieję , że ten post wyjaśnia moją niemożność i nieumiejętność. Gdybym musiała pisać powyższe w każdym z kolei liście cały "urlop" spędziłabym na klikaniu w klawiaturę.

Korzystam również z hurtowej możliwości podziękowania za dobre słowa, serdeczność, troskę, pomoc, linki i prezenty jakie dostałam. Często wzruszenie odbierało mi mowę, często czułam podziw i wdzięczność. By podziękować - trudniej znaleźć mi słowa bo nie chcę aby zabrzmiały banalnie. No bo co można powiedzieć Joannie z Seattle, która przysłała mi cudowny prezent do rybiego pokoju w bojkowskiej? I Izie? która do tego samego pokoju przysłała coś równie pięknego? A Hani, jak jej dziękować za własnoręcznie wykonanego Anioła? A Renacie? Tej kochanej wariatce, której nie widziałam nigdy a przegadałyśmy wiele godzin przez telefon - uparła się, że kupi dla mnie materiały w niemieckim sklepie i kilka tygodni trwało robienie zdjęć (opis reakcji obsługi na fotografującą belę po beli Renatę spowodował u mnie powstanie wielkiej ilości mimicznych zmarszczek, wyłam ze śmiechu długo), potem zapchała mi tymi zdjęciami skrzynkę mailową a kiedy wybrałam kilka wzorów z biało - czarnym wydrukiem odtwarzała układ beli sprzed tygodni. Niemiecka obsługa jest uprzejma do obłędu - tylko tym można tłumaczyć, ze nie wezwano do niej karetki.
Dziękuję Teresie, która swój urlop przeznaczyła na szycie kap i patchworków do bojkowskiej!
Dziękuję Magdzie za piękne dzieła jej rąk, Dziękuję  Agacie! Anicie za całokształt dziękuję!  Idze - uściski kochana!  Eli, Alinie, Tomkowi, Piotrkowi i Jackowi! Dziękuję tym, którzy podarowali mi tyle pięknych zdjęć i tym, którzy tak pięknie i serdecznie pisali o nas a swoich blogach! Rany nie dam rady wymienić wszystkich!
Dziękuję!  Tym, którzy oddaleni czasem o wiele kilometrów myślą z taką życzliwością o nas! Czuję się otulona Waszą dobrocią!

Kolejny hurt to zdjęcia. Wkleję ich dużo. Na początek jesienne widoki:

Lutowiska skąpane w kolorach:

Teraz zdjęcia poranne:

Na zdjęciu poniżej udało mi się oprócz hucułów sąsiada zarejestrować przebiegającego liska:

A teraz trochę zdjęć z bojkowskiej. Na początek fragmenty rybiego pokoju.

Łazienka w rybim:

Pokój nie jest jeszcze do końca gotowy. Maciek robi do niego łóżko. Chcę pokazać jednak patchwork, który uszyła Teresa - na razie tylko na materacu. Oczywiście jak robiłam zdjęcia musiała być przy tym Beza. Zatem sesja zdjęciowa zawiera dwa w jednym:

Teraz  również jeszcze nie do końca gotowy salonik przy schodach:

Kolejne wole oczko (nad salonikiem) skończone przez Maćka przed chwilą. Jak widać szyba jeszcze nie umyta:

Na razie tyle wieści z bojkowskiej bo padł mi aparat. Jeśli da się z nim jeszcze coś zrobić, pokój ptasi w następnym poście.
Na koniec Bury w barwach ochronnych:

Pozdrawiam serdecznie!