Dwie pory roku

Bez odpoczynku i koń nie skacze.

(Przysłowie)

Siedzę sobie w bojkowskiej chacie, macham nóżką i posta piszę. Wczoraj wyjechali ostatni mili goście. Zaczęliśmy urlop. Kilka dni temu zadzwonił mój syn i kategorycznie nakazał mi odpoczynek. No to się posłuchałam i staram się odpoczywać. Idzie mi nie najlepiej bo i tak budzę się rano a kiedy dociera do mnie, że nie muszę gnać do przygotowywania śniadania dla gości - mam poczucie pustki.
Przez ponad dwieście dni bez żadnej przerwy mój dzień wypełniony był co do sekundy. I nagle jak nożem uciął - mogę robić co chcę. Chcę oczywiście wiele ale aby znów nie urządzić sobie zbyt aktywnego "wypoczynku" muszę się zorganizować.
Mam wreszcie czas dla naszych piesków zatem priorytetem będzie wychowanie Bezy na miłego psa. Na razie jest tragicznie. Beza to żarłoczna zołza, z wdziękiem opierająca się dyscyplinie. Poświęcałam jej zbyt mało czasu i piesek jest nieco zbyt samodzielny. Do tego brak umiaru w jedzeniu. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że młoda je wszystko - drewno, kamienie, piasek, trawę, resztki jedzenia, kozie bobki, raz Maciek złapał ją na wykopywaniu gniazda myszek. Odkryła super stołówkę na podwórku sąsiada. Nasi sąsiedzi mają zwyczaj wyrzucania odpadków przed dom - ot tak po prostu na ziemię, tuż przed wejściem. Pomijam szczegół, że nie rozumiem w jakim celu to czynią. Nasza Beza odkryła to czas jakiś temu, kilka razy znajdowaliśmy w jej pyszczku a to zgniłą cebulę, a to kostkę kurczaka a to jeszcze inny smakołyk. Kilka razy od tych pyszności ją wzdęło tak, że piszczała z bólu. Masowanie brzuszka pomaga po godzinie i natychmiast należy biec do stołówki by posilić się ponownie. Kompletnie nie widzi związku między ucztą a późniejszym bólem. Przy mądrej, spokojnej i posłusznej Bubie, Beza to jakby drugi biegun. O dziwo wszyscy ją lubią - i ludzie i zwierzęta. Mimo podgryzania, niesportowych zachowań i namolności jest bardzo popularna towarzysko. Kiedy ostatnio przy naszych gościach wyraziłam zdumienie, że taka zołza a wszystkie psy ją lubią, usłyszałam, że to tak samo jak ze mną. A powiedziała to jedna z najmilszych osób jakie znam. Pora umierać!
Przez siedem miesięcy nie miałam czasu by o siebie zadbać. Po raz pierwszy od dawna popatrzyłam z uwagą w lustro i natychmiast pognałam do sklepu po odżywkę  do włosów - tak na marginesie, mając czas, przeczytałam co napisano na etykiecie i ze wzruszeniem przyjęłam do wiadomości informację: "Nie spożywać!" Od wczoraj siedzę na allegro i szukam tanich ciuchów bo to co przywiozłam ze sobą ze Szczecina wydarło się już całkowicie. A coś na siebie trzeba mieć bo zima idzie. Natychmiast mam tysiące pomysłów na przeróbki, szycie, dzierganie - gdybym chciała zrealizować je wszystkie zajęłoby mi to z rok czasu a ja z powodzeniem mogłabym przekwalifikować bloga na szafiarski. Znalazłam kilka stylowych szmatek ze szczególnym uwzględnieniem lnu i bawełny. Jedna cudownej urody spódnica przeszła mi koło nosa bo internet mam wolny i ktoś przelicytował mnie o 30 groszy!
Bojkowska potrzebuje ostatecznego wykończenia. Dużo już zrobiłam do wystroju ale jeszcze sporo tego zostało. No to będę wypoczywać szlifując, malując, szyjąc i sprzątając.
Czeka na mnie ponad metrowy stos  książek a czytać - uwielbiam!
Czekają na mnie spacery, Bieszczady, las i przestrzeń.
Życie towarzyskie na  mnie czeka!
A sprawy urzędowe, odkładane na potem? Czekają!
I cichutko czeka na mnie Maciek, bo przez wiele miesięcy nie mogliśmy tak po prostu ze sobą pobyć, pogadać, pomilczeć.

Nie mogę powiedzieć po prostu, że mamy piękną jesień, bo jest to najpiękniejsza ze wszystkich jesieni w moim życiu! Słońce, kolory i dwie pory roku każdego dnia! Rano - zima, od południa - jesień.
Zapraszam do zdjęć - część robiłam sama, część jest autorstwa naszych gości:

 A teraz widok bieszczadzkiego nieba:

I trochę zimy:

 Chata Socjologa na Otrycie, mamy do niej godzinkę spacerem od domu:

I nasze pieski:

Pozdrawiam urlopowo!